Η γυμνή μοναξιά του ποιητή Όμικρον, Χλόη Κουτσούμπελη

Κάθε ποίημα και μια αυτοτελής εξιστόρηση, με αφορμή και θέμα ποιούντες και ποιούμενα. Μια διαδρομή προσώπων από τους μύθους της αρχαιότητας και ήρωες αρχαίων τραγωδιών, σε σύγχρονους ποιητές και δημιουργούς.  Προβάλλοντας την εσωτερικότητα, την μοναξιά του ποιείν, την πνευματική περιπλάνηση και αυτοαπομόνωση του καλλιτέχνη, σκιαγραφεί τα κοινά στοιχεία της ψυχοσύνθεσης των δημιουργών από το σημείο μηδέν,  την αρχή του ποιείν.


Η ΓΥΜΝΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ ΟΜΙΚΡΟΝ

Πόσο γυμνός ένιωσε ο ποιητής Όμικρον
όταν όλα είχαν τελειώσει στο χαρτί,
η πένα αναπαύτηκε οριζόντια
και το μελάνι στέρεψε.
Τα ποιήματα διαλύθηκαν στην κοσμική νύχτα.
Ψιλή βροχή ξέβγαλε τα γράμματα στους αιώνες των αιώνων...


Η ΛΗΔΑ ΚΑΙ Ο ΚΥΚΝΟΣ

Όταν  με ένα φουρφούρισμα
ο Θεός μεταμορθώθηκε σε Κύκνο
πούπουλα
χυμένο μελάνι
τσαλακωμένα σεντόνια,
η πράξη της γραφής.
Πολλή φασαρία για το τίποτε.
Μόνο μετά την ωοτοκία κατάλαβα:
Το Ποίημα είναι το Θεϊκό Αυγό.

ΠΗΤΕΡ ΠΑΝ

Δεν είναι που εγώ δεν μεγαλώνω.
Είναι που φορώ ένα νούμερο μικρότερο σκιά.
Όταν πάω να τεντωθώ, σκίζεται στις ραφές.
.
.
.
"Όχι, δεν είναι ο χρόνος ο ύπουλος εχθρός.
Η μνήμη είναι."

"Ναι, Κύριε, σε πρόδωσα,
μα μόνο γιατί η προδοσία
ήταν η ουσία της αγάπης μου."