Ο ΠΟΛΤΟΣ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ, ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΑΝΤΟΝΑΣ

 

Ένας χαρτοφύλακας που εσωκλείει μια ζωή.  Μια ζωή γεμάτη πράγματα, στοιχεία ύπαρξης, αποδεικτικά μιας ταυτότητας. Η ύλη που καθορίζει την πραγματικότητα.
Ο Τάρκεν κουβαλά τον χαρτοφύλακα της δικής του ζωής με αποστροφή. Μια αναδυόμενη αηδία για καθετί υλικό που τον δένει με την "πραγματικότητα". Προσωπικά αντικείμενα αναμιγνύονται με την απόρριψη του κόσμου που αντιπροσωπεύουν για να δημιουργήσουν έναν πολτό πραγμάτων,  μια μετα-ύλη, σε μια νέα πραγματικότητα, καταλύοντας καθετί υλικό, διατηρώντας την άυλη εικόνα / ιδέα των πραγμάτων, καθαρμένη από κάθε μιαρό στοιχείο.
Ένα πτώμα μέσα σε μία βιτρίνα καταστήματος,  ο διευθυντής του που  προσπαθεί να τον παγιδεύσει, ένας "άνθρωπος της πράσινης σπηλιάς" που λειτουργεί ως αντικατοπτρισμός του Τάρκεν.
Μια δυαδική συνθήκη, μια μετάβαση στον δυαδικό, ηλεκτρονικό κόσμο όπου η ύλη, οι σχέσεις, τα αισθήματα, μετουσιώνονται σε ψηφία.
Κάθε πραγματικότητα παραμένει ανθρώπινη κατασκευή.

Η μορφή της αφήγησης θυμίζει τη δομή των πλατωνικών κειμένων όπου η φιλοσοφική τοποθέτηση παράγεται μέσα από διάλογο, ενώ υφολογικά παραπέμπει στο Καφκικό παράδοξο. 

Διαβάζοντας αυτή τη φιλοσοφική νουβέλα του Α. Αντονά συνειρμικά οδηγήθηκα στα ακόλουθα διηγήματα:
▪️Τα πράγματα, Ζωρζ Περέκ
▪️Το παλτό, Ν.  Γκόγκολ
▪️Η πτώση, Αλμπέρ Καμύ

"Έτσι είναι ο άνθρωπος, αγαπητέ κύριε, διπρόσωπος.. Δεν μπορεί να αγαπά δίχως να αγαπά τον εαυτούλη του. Παρατηρήστε τους γείτονές σας, αν τύχει και πεθάνει κάποιος στη πολυκατοικία. Κοιμόνταν σε όλη τη διάρκεια της ασήμαντης ζωής τους, και να, ο θυρωρός πεθαίνει. Αμέσως ξυπνούν, ζωηρεύουν, παίρνουν πληροφορίες, συμπονούν. Ένας θάνατος επί του πιεστηρίου, και το θέαμα επιτέλους αρχίζει. Την χρειάζονται την τραγωδία, τί τα θέλετε, είναι η μικρή τους υπέρβαση, το απεριτίφ τους… "
(Η πτώση, Α. Καμύ)