ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ, Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΑ ΧΙΟΝΙΑ

Εφτά νύχτες στον κόσμο του Αντρέι Ταρκόφσκι 

Με έρεισμα επτά ταινίες του Αντρέι Ταρκόφσκι, ο Παντελής Μπουκάλας μας παραδίδει επτά κείμενα, που εκφράζουν την δική του ανάγνωση, τον αντίκτυπο που είχαν στην σκέψη του. Κίνητρο του δεν αποτέλεσε η σταχυολόγηση μέρους του έργου του Ταρκόφσκι. Αντιθέτως ο συγγραφέας καταβυθίζεται στον κόσμο του σκηνοθέτη, στις αντανακλάσεις του έργου του, στην βιωματική αυτή εμπειρία της επαφής με  ένα πνεύμα που αναζητά το νόημα της ύπαρξης, αποτυπώνοντας ερωτήματα ντοστογιεφσκικά. Σκέψεις και ιδέες που γεννιούνται, συναισθήματα που αναμοχλεύονται, εικόνες που δημιουργούνται ως απόρροια της αναμέτρησης με τον στοχασμό του Ταρκόφσκι. 

"Βλέπεις για να νιώσεις. Και για να σκεφτείς. Για το μείζον. Δηλαδή για το τρέχον : τη μοίρα του ανθρώπου. Για να μοιραστείς απορίες και αγωνίες, όχι για να δανειστείς καθησυχαστικές απαντήσεις, τέτοιες δεν έχει να σου δώσει ο Ταρκόφσκι."

Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν, Αντρέι Ρουμπλιόφ, Σολάρις, Ο καθρέφτης, Στάλκερ, Νοσταλγία, Θυσία. 

Επτά ταινίες που συνομιλούν όχι μόνο με τα βιβλία του μα και με την ποίηση του πατέρα του,  Αρσένι Ταρκόφσκι. Μια αποκρυπτογράφηση αλληγοριών και διατύπωσης ερωτημάτων τόσο προς τον θεατή/αναγνώστη όσο και εσωτερικά, ερωτήματα αυτοκριτικής. 

Ο Παντελής Μπουκάλας μας παίρνει μαζί του στη δική του διαδρομή σ' ένα έργο ιχνηλάτησης της ανθρώπινης ύπαρξης, όπου η ποιητική του Ταρκόφσκι μετουσιώνεται στην ποίηση του Μπουκάλα.

ΕΞΟΔΟΣ 

Πέτρινος χρόνος 

Φορές λέω πώς ο χρόνος είναι πέτρα.
Σαν ν' απολιθώθηκαν από θεό ή θεούς
τα παρελθόντα  τα παρόντα, τα μελλούμενα.
Και παίρνω τότε να παλεύω με τη σμίλη μου
-ένα μολύβι, ένα στυλό, μία κάμερα, ένα ξυράφι-
να σμιλεύω τον βράχο.
Γρανίτης.
Τρίβεται η σμίλη,
σπάει,
ηττάται.
Άλλη. Κι άλλη. Ξανά.
Μ' ένα πείσμα που τρώει ακόρεστα
από τον εαυτό του
και μεγενθύνεται.
Δειπνάει ήττες
και πολλαπλασιάζεται.
Πάλι και πάλι.
Φλοίδα τη φλοίδα,
σχισμή τη σχισμή,
να επιβληθώ στον βράχο.

Δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ για μια ακόμη φορά στην γραφή του.