Μετάφραση Μαρία Φραγκούλη
| Επιλέγει να ζήσει μόνος, απομονωμένος σε ένα ακατοίκητο, εγκαταλειμμένο χωριό. Κινείται στη φύση, ενδιαφέρεται για κάθε μορφή ζωής και αφουγκράζεται τους ψιθύρους της. Όταν έρχεται η νύχτα, το πηχτό σκοτάδι διαρρηγνύεται από ένα φωτάκι στο αντίκρυ βουνό. Κάπως έτσι αρχίζει η προσπάθεια κατανόησης και εξερεύνησης αυτού του φαινομένου από τον ήρωα του βιβλίου. Ένα βιβλίο γεμάτο κατοπτρισμούς και ζεύγη αντιθέτων. Ουρανός-Γη, Φως-Σκοτάδι, Ζωή-Θάνατος. Η δημιουργία ζωής στο σύμπαν και η εξέλιξη της καθώς και το αιώνιο μεταφυσικό ερώτημα για μεταθανάτια ζωή απασχολούν τον συγγραφέα όχι μόνο στο συγκεκριμένο βιβλίο μα στο σύνολο του έργου του. Ασπαζόμενη την άποψη του Επίκουρου για τη θνητότητα την ψυχής, τους συμβολισμούς στο συγκεκριμένο διήγημα τους ερμηνεύω βάσει των νόμων της επιστήμης, ιδίως της εξελικτικής θεωρίας. Το θέμα της αυτοχειρίας, που πολύ δύσκολα το αγγίζουν στην καθολική Ιταλία, θα μπορούσε να είναι μια έμμεση αυτοχειρία. Κακοποιώντας τη φύση την ωθούμε να αμυνθεί και τα αποτελέσματα τα ζούμε ήδη. Κάποιοι αβυσσαίοι οργανισμοί, μέσα στο έρεβος του απύθμενου ωκεανού αναπτύσσουν μηχανισμούς παραγωγής φωτός. Ένα φωτάκι στο σώμα του θηρευτή που θέλγει κάθε ζωντανό οργανισμό, τον παγιδεύει και τον οδηγεί στην άλλη πλευρά, αυτή της ανυπαρξίας. Το φωτάκι, σύμβολο και όριο ζωής και θανάτου. Αυτή είναι και η πρώτη εικόνα που είχα όταν ξεκίνησα να διαβάζω αυτό το βιβλίο. |
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου