Μια συζήτηση με τον Μιχάλη Αλμπάτη

 

Τα χρόνια της βραδύτητας
Φερνάντο Αραμπούρου
Μετάφραση : Τιτίνα Σπερελάκη

Εουσκάντι, 1968
Κύριος αφηγητής της ιστορίας είναι ο Τσίκι, ένα οκτάχρονο αγόρι. Η μητέρα, μη μπορώντας,  για οικονομικούς λόγους να αναθρέψει τα παιδιά της, στέλνει το ένα από αυτά,  τον Τσίκι, να ζήσει με συγγενείς. Έτσι ο Τσίκι θα βρεθεί στο Σαν Σεμπαστιάν, όπου θα μεγαλώσει με τους θείους Βιθέντε και  Μαριπούι και τα ξαδέρφια Χουλέν και Μαρί Νιέβες.
Πρόκειται για μια μητριαρχική οικογένεια, όπου έχουμε έναν ευαίσθητο, νωθρό, παραδομένο πατέρα. Μια οικογένεια με ιδιαίτερους δεσμούς αποξένωσης στις καθημερινές διαπροσωπικές σχέσεις, μα συνοχής σε δύσκολες καταστάσεις.
Ο συγγραφέας μας περιγράφει τη ζωή των μελών της οικογένειας,  τις συνήθειες, τις ανησυχίες τους, τις κοινωνικές σχέσεις και συμβάσεις της εποχής, τις συνθήκες εργασίας,  καθώς και τη σχέση τους με τη θρησκεία.
Η φιγούρα του ιερέα για μένα έχει καταλυτικό ρόλο και στην εξέλιξη της ιστορίας μα και ως αναφορά στην ανάμιξη των ιερωμένων στον αγώνα των Βάσκων.
Ιδιαίτερη βαρύτητα δίνω στην επιμονή και προτροπή  του ξαδέρφου Χουλέν στον Τσίκι να αφοσιωθεί στη μόρφωση του. Θεωρεί την παιδεία εφόδιο, τρόπο ανάπτυξης κριτικής σκέψης ώστε να κάνει σωστές  επιλογές στη ζωή του. 
Δομεί ένα κείμενο δίνοντας όλες τις λεπτομέρειες που αποτυπώνουν την εικόνα της ζωής των Βάσκων εκείνη την περίοδο όπου η ΕΤΑ αρχίζει να παίρνει υπόσταση και να αναλαμβάνει δράση.
Η αφήγηση γίνεται διαδοχικά από δύο πρόσωπα : Τον Τσίκι που δίνει με μορφή γράμματος περιγραφές όσων έζησε και τον συγγραφέα που καταγράφει τις σκέψεις του σχετικά με το μυθιστόρημα που θέλει να συγγράψει, με τη μορφή ημερολογίου.
Βρίσκω ενδιαφέρον το συγκεκριμένο εύρημα αφήγησης καθώς και τα ιστορικά/κοινωνικά στοιχεία που δίνονται ως κομμάτια  παζλ ώστε να συνθέσουν την εικόνα.