Μια συζήτηση με τον Μιχάλη Αλμπάτη

 

Ο Φάουστ του Γκαίτε
Μετάφραση  με αισθητική και φιλοσοφική ερμηνεία 
Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος

Έχοντας κατακτήσει την επιστημονική / θεωρητική γνώση και αδυνατώντας να συναντήσει το φως, την αλήθεια,  "τί συνέχει τον κόσμο στα τρίσβαθά του", ο Φάουστ καταφεύγει στη μαγεία, στο μεταφυσικό στοιχείο, ώστε να βρει την απάντηση.
Σαν τον υπεράνθρωπο του Νίτσε αποζητά να ξεπεράσει τα θνητά όρια του. Προσπαθεί να βγει από το σκοτάδι του πλατωνικού  σπηλαίου και να αντικρίσει τον ήλιο, τη γνώση.
Και τότε, μέσα από τις σκιές,  εμφανίζεται ο Μεφιστοφελής,  η αντίρροπη δύναμη. Μετουσίωση της σκοτεινής πλευράς του Φάουστ, η δύναμη που γέννησε το φως, το σκότος, η αρχή των πάντων και τελικός τους προορισμός, η φιλοσοφία του μηδενισμού.
Μια πάλη ανάμεσα στο αέναο και το πεπερασμένο.

Σκοπός του Μεφιστοφελή είναι να κάμψει τον υπεράνθρωπο και υποβάλλοντάς τον σε δοκιμασίες να τον παρασύρει και να τον εγκλωβίσει στον κόσμο των αισθήσεων και της σαρκικής ηδονής.
Κάθε προσπάθεια του Μεφιστοφελή να βυθίσει τον Φάουστ στο έρεβος του ανώφελου,  πρόσκαιρου αισθησιασμού και να τον μετατρέψει σε πεπτωκότα σκεπτικιστή, αποβαίνει άκαρπη και καταλήγει σε κάθαρση του Φάουστ. 

Η τραγωδία της Μαργαρίτας,  που παρασύρεται από τα άδολα αισθήματα αγάπης για τον Φάουστ,  καταδεικνύει τη δύναμη της αγάπης και της αθωότητας,  το θεϊκό στοιχείο.
Είναι το μέσο για να ενωθεί ο Φάουστ με το αιώνιο,  με τη γνώση. 
Ο αλτρουισμός της Μαργαρίτας και η δύναμη του Φάουστ να αντιμετωπίζει και να αποδέχεται τη ζωή ως έχει συντέλεσαν στην εξύψωση και την ένωσή του με το φως.