ΜΗΛΙΑ ΜΟΥ ΑΜΙΛΗΤΗ Ένας λόγος σε έξι φωνές Παντελής Μπουκάλας

 

Σ' ένα χωριό της Μάνης,  στα μέσα του 19ου αιώνα,  η Μηλιά παντρεύεται με συνοικέσιο, ως είθισται. Ένας γάμος που κράτησε μια μέρα. Στα πόδια του πατέρα της την πέταξε ο τωρινός της κύρης. Ήταν χαλασμένη. Μολεμένη γιατί αγαπήθηκε με αυτόν που η ίδια θέλησε,  έναν ξενομερίτη. Καταδικασμένη γιατί δεν έφυγε στα κρυφά.  Επειδή ήξερε τις συνέπειες και έμεινε να τις υποστεί. Έμεινε,  παντρεύτηκε αυτόν που άλλοι όρισαν, οι δικοί της, ο πατέρας και οι αδερφοί της. Οι ίδιοι που την έθαψαν ζωντανή αφήνοντας μόνο το κεφάλι έξω από τον πέτρινο τάφο. Ήταν ο πατέρας και οι αδερφοί,  το έθιμο και οι προσταγές των προγόνων και του τόπου.

 "Εμείς έτσι το βρήκαμε κι έτσι θα τ' αφήσουμε ".
Αυτοί ήταν που πρόσταξαν τη μάνα να μη στάξει δάκρυ,  να μη θρηνήσει, να μην μοιρολογήσει τη Μηλίτσα της. "Δάκρυ μη γίνει ο καημός, κλάμα μη γίνει ο πόνος ..."

Έξι διαφορετικές φωνές δίνουν λόγο στο δράμα αυτό. Ο δημιουργός χρησιμοποιεί φόρμες του δημοτικού τραγουδιού, όπως η παραλογή, και το μοιρολόι για να αφηγηθεί την τραγική ιστορία της Μηλιάς.

Η γυναίκα κτήμα του πατέρα ή του συζύγου,  δεν είχε λόγο,  επιλογή,  δικαιώματα.  Ήταν μια μηχανή που δούλευε,  παρήγαγε, γεννούσε. Όλα αγόγγυστα. Απόλυτα ανδροκρατούμενη κοινωνία με εθιμοτυπικό δίκαιο αδυσώπητο και απάνθρωπο. 
Άνθρωποι γαλουχημένοι σε πατριαρχικές κοινωνίες με ιδεοληψίες τόσο βαθιά ριζωμένες που πνίγουν και τα δικά τους συναισθήματα.  Κοινωνίες όπου δεν υπάρχει ελεύθερη βούληση,  μόνο τα "γραμμένα". Κοινωνίες όπου η γυναίκα δεν λογίζεται άνθρωπος.