Η θλίψη είναι ένα πράγμα με φτερά, Max Porter

 

Μετάφραση : Ιωάννα Αβραμίδου

Τρεις ομιλητές / αφηγητές, τρεις οπτικές πρόσληψης και διαχείρισης της απώλειας.  Ο Μπαμπάς,  τα Αγόρια,  το Κοράκι.  Μέσα από τις εναλλασσόμενες  διηγήσεις τους αναδύονται και καταγράφονται το πένθος, η θλίψη, οι μνήμες,  η απουσία, οι αντιδράσεις, οι προσπάθειες να βρεθούν ισορροπίες,  η αποδοχή της νέας πραγματικότητας. Το παρόν και το μέλλον χωρίς την Μαμά.

Το αμετάκλητο του θανάτου και ο πόνος της απώλειας είναι πραγματικότητες που μαθαίνουμε να διαχειριζόμαστε καθένας μας με τους δικούς του μηχανισμούς αντιμετώπισης, σε ανάλογους χρόνους.
Η θλίψη είναι ένα πράγμα με φτερά, το αν θα πετάξει μακριά εναπόκειται σε εμάς.

Η δομή και οι τεχνικές αφήγησης που χρησιμοποιεί ο Porter δίνουν ιδιαίτερο χαρακτήρα στο έργο του. Ο λόγος του ποιητικός, αφαιρετικός, συμβολικός, άμεσος, συμπαγής.

Το βιβλίο αυτό στάθηκε αφορμή να διαβάσω για μια ακόμα φορά το λατρεμένο The Raven του Edgar Allan Poe. Ακολουθεί απόσπασμα του ποιήματος.

"And the Raven, never flitting, still is sitting, still is sitting
On the pallid bust of Pallas just above my chamber door;
And his eyes have all the seeming of a demon's that is dreaming,
And the lamp-light o'er him streaming throws his shadow on the floor:
And my soul from out that shadow that lies floating on the floor
Shall be lifted — nevermore!"