Στη γη είμαστε πρόσκαιρα υπέροχοι, Ocean Vuong

 

Μετάφραση : Έφη Φρυδά
Εκδόσεις: @gutenberg_books

Στη γη είμαστε πρόσκαιροι. Κάποιοι ελάχιστοι,  κάποιες ελάχιστες στιγμές, κάπως υπέροχοι.
Μια οικογένεια μεταναστών από το Βιετνάμ προσπαθεί  να επιβιώσει στην Αμερική αποζητώντας την αποδοχή και τις ευκαιρίες της νέας πατρίδας. 
Ο Little Dog από μικρός προσπαθεί να βρει ισορροπίες στην κυκλοθυμική συμπεριφορά της μητέρας του. Δέχεται τα βίαια ξεσπάσματα και το χάδι της, την αγκαλιά της γιαγιάς του, βιώνει τον φυλετικό ρατσισμό.  Από μικρός έχει αποδεχθεί τη σεξουαλική του ταυτότητα και προσπαθεί να ενταχθεί σε μια κοινωνία ανέτοιμη  για το "διαφορετικό".
Ένας γιος γράφει ένα γράμμα στην αναλφάβητη μητέρα του.  Ένα γράμμα-εξομολόγηση, μια λυτρωτική καταγραφή συναισθημάτων, μια απόπειρα εξαγνισμού και επούλωσης τραυμάτων.
Ο τρόπος του λυρικός, πολλές προτάσεις θα μπορούσαν να είναι στίχοι ποιημάτων.  Κάθε λέξη επιλεγμένη και τοποθετημένη καίρια και με μεγάλη επιμέλεια. Ο Vuong έχει μια μοναδική ικανότητα  χρήσης της γλώσσας.  Αυτό συνιστά, κατ' εμε, και τη δυναμική του τρόπου γραφής και των ποιημάτων του. Διαβάζοντας κάτι ανάλογο σε πεζό λόγο, αυτή η στοχοθετημένη  επιμέλεια  μοιάζει επιτήδευση. Τόσο καλοδουλεμένο, τόσο λουστραρισμένο που το υλικό δεν αναπνέει και δεν αποπνέει τα  συναισθήματα που προσδοκούσα. Μάταια πληθωρικός και περιττά επαναλαμβανόμενος, είναι το είδος της λογοτεχνίας που δεν μου ταιριάζει διότι το αφηγηματικό έργο με συγκινεί αποσπασματικά, στοχαστικά κυρίως, και όχι στη ολότητα του.

Βρήκα την ολιγοσέλιδη αναφορά στον Tiger Woods άστοχα εμβόλιμη σε σημείο που θα την χαρακτήριζα  "ανεπιτυχή στρατηγική προώθησης/χρήσης ως λυχνία αίγλης".

"Δύο γλώσσες ακυρώνουν η μία την άλλη,  αφήνει να εννοηθεί ο Ρολάν Μπάρτ, γνέφοντας σε μια τρίτη. Κάποιες φορές οι λέξεις μας είναι λίγες και απέχουν πολύ μεταξύ τους, ή απλώς στοιχειώνονται. Σε κάθε περίπτωση, το χέρι,  αν και περιορίζεται από τα όρια του δέρματος και των χόνδρων, μπορεί να γίνει η τρίτη αυτή γλώσσα που ζωντανεύει όσα ο λόγος αδυνατεί να αρθρώσει."

Το χέρι, το άγγιγμα, οι νευρικές απολήξεις φορείς και όργανα έκφρασης, επικοινωνίας, σύνδεσης και δημιουργίας συναισθημάτων εκεί που η γλωσσική/ψυχική Βαβέλ ορθώνεται.
 
"Τα βιετναμέζικα που κατέχω είναι αυτά που εσύ μου έδωσες, αυτά που η άρθρωση και το συντακτικό τους φτάνουν μόνο μέχρι τη δευτέρα δημοτικού. "

Ένας άνθρωπος που ως μέσο έκφρασης έχει μια γλώσσα "ορφανή",  λειψή, σε βασικό γνωστικό επίπεδο. Οριοθετείται ασφυκτικά και αποδυναμώνεται.  Απεκδύεται  αυτή τη γλώσσα και βρίσκει δίοδο έκφρασης, ανάπτυξης και ολοκλήρωσης υιοθετώντας την γλώσσα της χώρας που τον φιλοξενεί.


Έργο εξωφύλλου : Faces, Νίκος Βαβάτσης,2018