Ώσπου οι πέτρες να γίνουν ελαφρύτερες απ' το νερό, Antonio Lobo Antunes
Μετάφραση : Μαρία Παπαδήμα
Ένας νέος άνδρας καλείται να υπηρετήσει στον αποικιακό πόλεμο της πατρίδας του στην Ανγκόλα. Έχουν περάσει λίγο πάνω από δύο χρόνια όταν επιστρέφει στη Λισαβόνα. Δεν επιστρέφει ο ίδιος. Δε θα μπορούσε να είναι ο ίδιος μετά τις θηριωδίες που είχε διαπράξει, τον πόνο που είχε προκαλέσει, το θάνατο που είχε σκορπίσει.
Δε γύρισε όμως και μόνος. Ίσως από ανάγκη εξιλέωσης, ίσως όπως άλλοι ως ενθύμιο, έφερε μαζί του ένα μικρό αγόρι. Ένα αγόρι που διέσωσε όταν κατέστρεψαν το κίμπο που έμενε και κατακρεούργησαν όλους τους κατοίκους. Βγήκε από την κόλαση βουτηγμένος στο αίμα με ένα μαύρο παιδί στην αγκαλιά.
Αυτό το παιδί παρέδωσε στη γυναίκα του, το υιοθέτησε και το είπε γιο του. Λίγα χρόνια αργότερα απέκτησαν και μια κόρη. Ο μικρός Μαύρος μεγαλώνει κουβαλώντας μνήμες, ταλαντευόμενος ανάμεσα στην αγάπη για δύο μητέρες, βιώνοντας ρατσισμό μέχρι και από τη σύζυγό του. Ήξερε ότι το αιμόφυρτο, κατακρεουργημένο σώμα της μαύρης μητέρας του ήταν έργο του λευκού πατέρα του. Ήξερε ότι ο θάνατος του ανθρώπου που τον είπε γιο του θα ήταν λύτρωση και για τους δύο. Ήξερε, δεν ήθελε, έκανε.
Κάθε χρόνο η οικογένεια μαζευόταν στο πατρικό σπίτι στο χωριό για τα χοιροσφάγια. Η θυσία και η λύτρωση σε αναμονή για χρόνια. Το γουρούνι αδηφάγο, σε μακάρια άγνοια, έτοιμο να προσφέρει τη σάρκα του για τροφή. Το τσιγκέλι στην οροφή από όπου θα το κρεμάσουν, τα μαχαίρια ακονίζονται για να αφαιρέσουν τη ζωή, οι λεκάνες έτοιμες να γεμίσουν με αίμα.
Και τα απωθημένα συναισθήματα οδηγούν το μαχαίρι, ο θάνατος λυτρώνει, στέλνει τις ενοχές στη λήθη, ο λευκός πατέρας είναι στο έδαφος νεκρός, ο μαύρος γιος κράτα το μαχαίρι.
Ένα βιβλίο για τον αποικιακό πόλεμο στην Αγκόλα και τις θηριωδίες που ακολουθούν κάθε πόλεμο. Μια οικογένεια που ζούσε με τις σκιές των νεκρών θυμάτων σε κάθε δωμάτιο, σε κάθε στιγμή τους. Αφόρητος ο πόνος, οι ενοχές του πατέρα έγιναν και δικές τους, ύψωσαν τείχη ανάμεσα τους και πάντα εκεί ο μικρός μαύρος γιος και αδερφός να θυμάται και να θυμίζει. Μια οικογένεια που τη δένει ο πόλεμος, η αρρώστια, ο θάνατος.
Ένα βιβλίο για το ανίατο κακό, για τους λόγους που ο άνθρωπος κακοποιεί βίαια και ανίερα άλλους ανθρώπους, που αντλεί ικανοποίηση και ηδονή από τη βαναυσότητα, που δεν αρκείται στο φόνο.
Ένα βιβλίο για όσα φέρνουν μαζί τους όσοι επιστρέφουν από τον πόλεμο, όσα οι οικογένειες τους καλούνται να βιώσουν, όλα όσα ονομάζουμε Διαταραχή Μετατραυματικού Στρες. Ο πόλεμος τελειώνει στα πεδία μαχών μα συνεχίζεται στις ψυχές των στρατιωτών.
Δε γύρισε όμως και μόνος. Ίσως από ανάγκη εξιλέωσης, ίσως όπως άλλοι ως ενθύμιο, έφερε μαζί του ένα μικρό αγόρι. Ένα αγόρι που διέσωσε όταν κατέστρεψαν το κίμπο που έμενε και κατακρεούργησαν όλους τους κατοίκους. Βγήκε από την κόλαση βουτηγμένος στο αίμα με ένα μαύρο παιδί στην αγκαλιά.
Αυτό το παιδί παρέδωσε στη γυναίκα του, το υιοθέτησε και το είπε γιο του. Λίγα χρόνια αργότερα απέκτησαν και μια κόρη. Ο μικρός Μαύρος μεγαλώνει κουβαλώντας μνήμες, ταλαντευόμενος ανάμεσα στην αγάπη για δύο μητέρες, βιώνοντας ρατσισμό μέχρι και από τη σύζυγό του. Ήξερε ότι το αιμόφυρτο, κατακρεουργημένο σώμα της μαύρης μητέρας του ήταν έργο του λευκού πατέρα του. Ήξερε ότι ο θάνατος του ανθρώπου που τον είπε γιο του θα ήταν λύτρωση και για τους δύο. Ήξερε, δεν ήθελε, έκανε.
Κάθε χρόνο η οικογένεια μαζευόταν στο πατρικό σπίτι στο χωριό για τα χοιροσφάγια. Η θυσία και η λύτρωση σε αναμονή για χρόνια. Το γουρούνι αδηφάγο, σε μακάρια άγνοια, έτοιμο να προσφέρει τη σάρκα του για τροφή. Το τσιγκέλι στην οροφή από όπου θα το κρεμάσουν, τα μαχαίρια ακονίζονται για να αφαιρέσουν τη ζωή, οι λεκάνες έτοιμες να γεμίσουν με αίμα.
Και τα απωθημένα συναισθήματα οδηγούν το μαχαίρι, ο θάνατος λυτρώνει, στέλνει τις ενοχές στη λήθη, ο λευκός πατέρας είναι στο έδαφος νεκρός, ο μαύρος γιος κράτα το μαχαίρι.
Ένα βιβλίο για τον αποικιακό πόλεμο στην Αγκόλα και τις θηριωδίες που ακολουθούν κάθε πόλεμο. Μια οικογένεια που ζούσε με τις σκιές των νεκρών θυμάτων σε κάθε δωμάτιο, σε κάθε στιγμή τους. Αφόρητος ο πόνος, οι ενοχές του πατέρα έγιναν και δικές τους, ύψωσαν τείχη ανάμεσα τους και πάντα εκεί ο μικρός μαύρος γιος και αδερφός να θυμάται και να θυμίζει. Μια οικογένεια που τη δένει ο πόλεμος, η αρρώστια, ο θάνατος.
Ένα βιβλίο για το ανίατο κακό, για τους λόγους που ο άνθρωπος κακοποιεί βίαια και ανίερα άλλους ανθρώπους, που αντλεί ικανοποίηση και ηδονή από τη βαναυσότητα, που δεν αρκείται στο φόνο.
Ένα βιβλίο για όσα φέρνουν μαζί τους όσοι επιστρέφουν από τον πόλεμο, όσα οι οικογένειες τους καλούνται να βιώσουν, όλα όσα ονομάζουμε Διαταραχή Μετατραυματικού Στρες. Ο πόλεμος τελειώνει στα πεδία μαχών μα συνεχίζεται στις ψυχές των στρατιωτών.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου