μέσα πέτρα, Μαρία Μανωλέλη

Πάνω από μισό αιώνα πριν, σ' ένα ημιορεινό χωριό της Κρήτης, δύο νέοι, η Δέσποινα και ο Ανδρέας, ερωτεύονται.

Όμως ο έρωτας δεν είχε θέση στην πατριαρχική, κλειστή κοινωνία της Πέτρας όπου κυριαρχεί το έθιμο οι γάμοι να γίνονται κατόπιν συμφωνίας των οικογενειών. Ο γάμος εξυπηρετούσε συμφέροντα, ήταν μια οικονομική συναλλαγή και η κόρη ιδιοκτησία πρώτα του πατέρα κι έπειτα του συζύγου.

Πλεκτάνες εξυφάνθηκαν και μέτρα λήφθηκαν ώστε το αίσθημα αυτό να σβήσει και οι δύο νέοι να αποξενωθούν.

Η απογοήτευση φώλιασε στην πληγωμένη καρδιά της Δέσποινας. Νιώθοντας νεκρή συναισθηματικά, δέχεται πειθήνια, να παντρευτεί αυτόν που επέλεξαν οι γονείς της.

Ο Ηλίας Καλογεράκης γίνεται σύζυγός της, πατέρας των τριών παιδιών της, αυτός που θα την κακοποιεί βάναυσα ενώ αυτή αγόγγυστα θα υπομένει το μένος και την αδιαφορία του διοχετεύοντας όλη της την αγάπη στα αγγελούδια της.

Πατριαρχικές εξουσιαστικές σχέσεις, απάνθρωπες οικογενειακές συμπεριφορές που συγκαλύπτονται, ανάλγητη κοινωνία, στόματα - παράθυρα - πόρτες σφαλίζουν, αυτιά κωφεύουν.

Τριάντα πέντε χρόνια μετά, τρία αδέρφια που μεγάλωσαν χωρίς τους γονείς τους, έχοντας χάσει κάθε επαφή μεταξύ τους, συναντιούνται ξανά. Τόπος συνάντησης η γενέθλια γη. Ένας θάνατος διέλυσε αυτή την οικογένεια, ένας άλλος την ενώνει. Τρία παιδιά που σε τρυφερή ηλικία στερήθηκαν την αγκαλιά της μάνας, πάλεψαν με τους δαίμονες τους, επούλωσαν τις πληγές τους και κλείνουν για πάντα την πόρτα στο παρελθόν ατενίζοντας το κοινό τους μέλλον.

Ο χρόνος αφήγησης εναλλάσσεται από το παρόν στο παρελθόν και τα πρόσωπα αναλαμβάνουν εκ περιτροπής να εξιστορήσουν τη θέση και τη συμμετοχή τους στην εξέλιξη του δράματος. Έντονες σκηνές που προκαλούν ποικίλα συναισθήματα, χωρίς να φτάνουν στα επιθυμητά για μένα επίπεδα κορύφωσης.

Η συγγραφέας έπλασε μια ιστορία αντιπροσωπευτική της εποχής που τοποθετείται χρονικά και αποτυπώνει τα ήθη και τα έθιμα της περιόδου. 

Στις δεκαετίες που μας χωρίζουν από το έγκλημα στην Πέτρα η θέση της γυναίκας στην κοινωνία σαφώς άλλαξε. Δυστυχώς όμως η βία, η κακοποίηση, ο φόνος, παραμένουν στην επικαιρότητα.

Μέσα πέτρα λοιπόν, είτε ως τόπος, είτε ως έλλειψη συναισθήματος, είτε ως βάρος συνείδησης, είτε ως άμυνα στην οδύνη.