ημερολόγια ταξιδιού, Αλμπέρ Καμύ

Μετάφραση : Νίκη Καρακίτσου-Dougé, Μαρία Κασαμπάλογλου- Roblin 

Το βιβλίο αποτελείται από δύο μέρη. Στο πρώτο μέρος έχουμε τις καταγραφές του συγγραφέα κατά την διάρκεια του ταξιδιού του στις Ηνωμένες Πολιτείες την περίοδο Μάρτιος - Μάιος 1946. Νέα Υόρκη - Μανχάταν, Καναδάς - Κεμπέκ. 

Το δεύτερο μέρος απαρτίζεται από περιγραφές της επίσκεψης του στη Νότια Αμερική την περίοδο Ιούνιος-Αύγουστος 1949. Βραζιλία, Ρίο, Ιπανέμα, επίσκεψη στις φαβέλες, Σάο Πάολο, Ιγκουάπε, Μπουένος Άιρες. 

Και στα δύο ταξίδια έχουμε περιγραφές από συναντήσεις του με ανθρώπους που γνωρίζει είτε ως συνεπιβάτες, είτε σε κοινωνικές εκδηλώσεις που παρευρίσκεται. Κατά την επίσκεψη του στις ΗΠΑ είναι νεαρός ακόμα δημοσιογράφος που παρατηρεί με ερευνητική ματιά τα ήθη, τη νοοτροπία των ανθρώπων, τις κοινωνικές/ επιστημονικές/οικονομικές/καλλιτεχνικές εξελίξεις στον Νέο Κόσμο.

Οι πρώτες εντυπώσεις του από τη Νέα Υόρκη είναι αρνητικές, "βλέπω μια πόλη απεχθή και απάνθρωπη. Ξέρω όμως ότι αλλάζουμε γνώμη. Κάποιες λεπτομέρειες με εντυπωσιάζουν..." Για τον Καμύ η Αμερική είναι η χώρα αναζήτησης της ευδαιμονίας, του κέρδους, της εξουσίας, των υψηλών ταχυτήτων, του καταιγισμού διαφημίσεων και των δημοσίων σχέσεων.

Μια χώρα αντιθέσεων, ανισοτήτων όπου χρώμα και ζωή δίνουν οι μετανάστες με τον τρόπο που την κατοικούν. 

Είναι η εποχή που γράφει την Πανούκλα και το ημερολόγιο του είναι διάσπαρτο με σημειώσεις για αυτό του το έργο, όσα σκέφτεται και όσα θα μπορούσε να συμπεριλάβει σε αυτό. Το 1947 η Πανούκλα εκδίδεται.

Όταν φτάνει στη Νότια Αμερική το 1949 είναι ένας αναγνωρισμένος συγγραφέας. Δίνει διαλέξεις σε διάφορα πανεπιστήμια και κέντρα πολιτισμού ενώ παράλληλα γνωρίζει τη χώρα, τις γεύσεις, τις μουσικές, τους χορούς, τη φύση, την πολύχρωμη, ερωτική, μεθυστική Νότια Αμερική. 

Τα ημερολόγια ταξιδιού του Καμύ δε θα μπορούσαν να είναι απλές καταχωρήσεις γεγονότων ημερολογιακής μορφής.

Διανθίζονται λογοτεχνικά από τον λυρικό τρόπο που μιλά για τη θάλασσα, τις ποιητικές περιγραφές του νυχτερινού ουρανού, την πολύβουη γκρίζα Νέα Υόρκη, των τοπίων στο εσωτερικό της Βραζιλίας που νωχελικά απλώνονται μπροστά του καθώς τα διασχίζει, το ψυχογράφημα των ανθρώπων, τα συναισθήματα που του γεννούν όσα αντικρίζει και προσλαμβάνει. 

Είναι μια ανθολογία σκέψεων όπου οι ημερομηνίες κάθε καταγραφής συνδέουν το έργο του με αυτές τις σκέψεις. 

Περιέχουν θραύσματα ιδεών για μελλοντικά του αριστουργήματα. 

Σε όλες αυτές τις διαδρομές του όμως υπάρχει μια βαθιά θλίψη, η κλονισμένη και εύθραυστη υγεία του, το φλερτ με την αυτοχειρία, και στον αντίποδα μια δύναμη για ζωή και δημιουργία. 

Είναι ο Σίσυφος που σηκώνει το πεπρωμένο του και συνεχίζει τον αγώνα του για την κορυφή βρίσκοντας ευτυχία και σκοπό αποδεχόμενος τη μοίρα του και όχι παραδομένος σε αυτήν.