Aegypius monachus, Μισέλ Φάις

 

Το συγκλονιστικό αυτό κείμενο του Μισέλ Φάις θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια συνειδητή αυτοπαρατήρηση, μια διαδικασία  κατανόησης και αυτο-αντανάκλασης,  ένας μονόλογος που λειτουργεί ως δίαυλος εκτόνωσης και επικοινωνίας.
Ο λόγος του ανεπιτήδευτος, απογυμνωμένος περίτεχνων στοιχείων και ακκισμών, τραχύς, μεστός, ρεαλιστικός.
Σπαράγματα αναπολήσεων, κατακερματισμένες αναμνήσεις, σαθρά συναισθήματα, όνειρα και προσδοκίες συνθέτουν το αφήγημα.
Σκηνές ζωής που βιώνονται μόνο ως σκέψεις. Μια επιθυμία επιστροφής στις ρίζες, γνωρίζοντας το ανέφικτο και απραγματοποίητο αυτής.
Μοναχικός σαν τον μαυρόγυπα περιφέρεται στους δρόμους και τρέφεται συλλέγοντας κουβέντες περαστικών. Συνθέτει ιστορίες εξωρύσσοντας μνήμες, ξεριζώνοντας συναισθήματα, βουτώντας σε αβυθομέτρητα κενά του νου,  προσφέροντας τα στο βωμό της λογοτεχνίας με την ανάγκη θεραπείας και λύτρωσης.

"Γράφω για να μη χάσω τον εαυτό μου από τα μάτια μου."

Αποδομεί τον λογοτεχνικό του εαυτό με θάρρος και αυτοσαρκασμό σε μια προσπάθεια εξορκισμού του αυτοβιογραφικού αφηγηματικού στοιχείου.