ρηχό νερό, σκιές Άκης Παπαντώνης

Εκδόσεις: Κίχλη 

Τα ρηχά νερά των ποταμών που συγκρατούν ιστορίες, μνήμες, σαν άλλες εγκεφαλικές αύλακες με εικόνες ριζωμένες "στην πρώτη γραμμή της μνήμης".

Τα οικοδομικά μπλοκ, με τα τετραγωνισμένα διαμερίσματα που φιλοξενούν ζωές και αναμνήσεις ανθρώπων. Ένας ζωντανός οργανισμός που πάλλεται στις δονήσεις των 

βιωμάτων των ενοίκων τους. Σαν ένας εγκέφαλος, με φωτεινά και σκοτεινά παράθυρα, με αποθηκευμένες και ταξινομημένες μνήμες. Μνήμες που άλλοτε ανασύρονται αβίαστα, άλλοτε ξεθωριάζουν και μας στοιχειώνουν σαν σκιές, άλλοτε περνούν στη λήθη. 

Παραστάσεις, αναμνήσεις που διαμορφώνουν την προσωπικότητα μας, βιώματα δικά μας, μνήμες κληροδοτημένες. Πώς ξεχωρίζουμε το πραγματικό από το φανταστικό; 

Ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα με χρονικό ορόσημο την 26η Απριλίου 1986, ημέρα του πυρηνικού δυστυχήματος του Τσερνόμπιλ. Ένα χρονικό φάσμα που ξεκινά από τον Β'ΠΠ, γενιές ανθρώπων που ζουν στον απόηχο του και αντιμετωπίζουν ένα διαφορετικό είδος καταστροφής.

Τόπος, η πόλη Πρίπιατ, μια από τις εννέα πόλεις που δημιουργήθηκαν για να καλύψουν τις ανάγκες στέγασης και διαβίωσης των εργαζομένων στον πυρηνικό σταθμό.

Η αφήγηση εστιάζει στις εμπειρίες, στις επιλογές και στις μνήμες ανθρώπων που καθόρισαν την πορεία της ζωής τους και των απογόνων τους, σε ιστορικά γεγονότα που οι επιπτώσεις τους διαμορφώνουν το περιβάλλον δημιουργίας ατομικής και συλλογικής μνήμης και συνείδησης. 

Ολοκληρώνοντας τις σκέψεις μου καταλήγω στο ερώτημα, σε τι ποσοστό είμαστε τα βιώματα μας, το γονιδίωμα μας, οι προσλαμβάνουσες μας;

" Δεν έχει σημασία όμως τί θα θυμόταν και τί όχι, άλλωστε τα χρόνια κυλούν σαν νερό και η μνήμη δεν είναι παρά ένα αστείρευτο πηγάδι ψέματα' ποιός ξέρει αν όσα θυμάται κανείς τα έζησε, αν τα ονειρεύτηκε, αν τα διάβασε σε κάποιο βιβλίο, αν τα κρυφάκουσε στον αυτιστικό μονόλογο κάποιου που κάθισε τυχαία δίπλα του στην ελεκτρίτσκα ή αν τα επινόησε όσο λαγοκοιμόταν στην καρέκλα της χημειοθεραπείας προκειμένου να ξεχάσει κάτι αλλο;"