Τι είναι ένας κάμπος, Νάσια Διονυσίου

Μετά το τέλος του Β'  Παγκοσμίου Πολέμου χιλιάδες βασανισμένες ψυχές που επέζησαν της κόλασης των στρατοπέδων συγκέντρωσης, και ελεύθεροι πια αναζητούν τις οικογένειες που τους στέρησαν, τα σπίτια που τους άρπαξαν,  την πατρίδα που έχασαν.
Από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Ράιχ βρέθηκαν σε στρατόπεδα κράτησης προσφύγων ελπίζοντας την επιστροφή στη γη των προγόνων τους.
Σε ένα τέτοιο στρατόπεδο κράτησης προσφύγων της Αμμοχώστου μας μεταφέρει η συγγραφέας.
Αφηγητής αυτής της ιστορίας ένας Κύπριος δημοσιογράφος που συζητά με τους Εβραίους πρόσφυγες και καταγράφει τις μαρτυρίες τους. Μέσα από τις μνήμες,  την οδύνη,  τις απώλειες, την απανθρωποίηση του Ολοκαυτώματος ξεπροβάλλει η ελπίδα. Μια ελπίδα σε αναμονή. Φυλακισμένοι ξανά, κρατούνται στη ζωή, συνεχίζουν να προσδοκούν, να παραμείνουν άνθρωποι,  να μην ξεχάσουν ποιοι είναι.
Ανάμεσα στην αφήγηση των ιστοριών τους και των συνθηκών διαβίωσης στα camps (κάμπους), παρεμβάλλονται διηγήσεις κατοίκων της Αμμοχώστου που καταλύουν νοητά τα σύνορα των "Κάμπων", αγκαλιάζουν τους απάτριδες, τα θύματα αυτού του πολέμου. Καταλύουν όσα τους χωρίζουν γιατί πάνω από θρησκείες και εθνότητες υπάρχει ο άνθρωπος, υπάρχει η  ζωή, υπάρχει η αλληλεγγύη, υπαρχει η συγχώρεση, υπάρχουν οι ανατροπές και τίποτα δεν διασφαλίζει τη σταθερότητα. 
"...όσο κι αν ξέρει να πει το καλό από το κακό, το δίκιο απ' τ' άδικο και πως ένα τέτοιο κακό δεν συγχωρείται, ξέρει ακόμα πως με το γύρισμα της μοίρας μπορεί ο ένας να βρεθεί στη μεριά του άλλου, διότι είναι τέτοιες οι μοίρες των ανθρώπων που ανακατώνονται...".

Μια νουβέλα για τις εκκωφαντικές σιωπές,  για την ανείπωτη φρίκη, για τις λέξεις που γκρεμίστηκαν, για την επιτακτική ανάγκη αυτές οι λέξεις να αναστηθούν και να γίνουν φωνή.  Μια φωνή δυνατή και ασίγαστη που θα θυμίζει τα πάθη και τα λάθη των ανθρώπων,  μια φωνή που θα κρατήσει ζωντανές τις μνήμες και την ελπίδα αυτή η κτηνωδία να μην ξανασυμβεί, μια φωνή που θα υπενθυμίζει τους κύκλους της ιστορίας και της ζωής.