Μια γυναίκα απολογείται, Μαρία Λούκα

Είναι κάποιες ιστορίες που τις διαβάζεις και πονάει το είναι σου, που νιώθεις το γυαλί να κόβει τις δικές σου φλέβες, τα χαστούκια να ξεκολλούν κομμάτια από τη σάρκα και την ανθρώπινη υπόσταση σου, τον φόβο, την κακοποίηση, τον βιασμό,  την οσμή και τη γεύση του αίματος, την παγωνιά της μοναξιάς,  του αφανισμού, του θανάτου. Είναι τα συναισθήματα που γίνονται δάκρυα και πέφτουν στη γη να ενωθούν με το αίμα.
Κορμιά στραγγισμένα από δάκρυα και αίμα, ψυχές  αφυδατωμένες από αξιοπρέπεια, ανήμπορες να αντιδράσουν , εγκλωβισμένες σε κοινωνικές συμβάσεις.
Οι σκιές στο σκοτάδι, οι μικροθόρυβοι που σε όλες μας ξυπνούν μνήμες είτε βιωμένες είτε κληροδοτημένες, χαραγμένες στο ένστικτο της επιβίωσης.
Είναι ο πόνος που βιώνει ο άνθρωπος από άνθρωπο.
Έχει πολλά ονόματα και πρόσωπα.  Το λένε πατριαρχία,  τοξική αρρενωπότητα, έμφυλη βία, γυναικοκτονία. Εγώ σε όλα αυτά ψάχνω να βρω τον άνθρωπο, την αλληλεγγύη, την αγάπη.
Ο μονόλογος/απολογία μιας γυναίκας που κατηγορείται. Μια μυθιστορία ενδεικτική, αντιπροσωπευτική όσων διαβάζουμε στις εφημερίδες και βλέπουμε στις ειδήσεις,  όσων αποσιωπούνται μα φτάνουν σε μας σαν ψίθυρος. Ψίθυροι ενωμένοι που γίνονται κραυγή.
Είναι η ευθύνη της Πολιτείας, του κοινωνικού συνόλου, του καθενός από εμάς. Η ευθύνη και η ενοχή.
"Γιατί όλοι μας είμαστε ένοχοι για όλους" όπως διακηρύσσει ο Ντιμίτρι Καραμάζοφ.
Η γραφή της Μαρίας Λούκα είναι συγκλονιστική όπως και η ιστορία που μας αφηγείται. 

ΔΙΑΒΆΣΤΕ ΤΟ