Η μελαγχολία της αντίστασης, László Krasznahorkai

Μετάφραση: Ιωάννα Αβραμίδου

Στους πρόποδες των Καρπαθίων,  σε μια μικρή πόλη της Ουγγαρίας, κάτοικοι παραιτημένοι από κάθε προσπάθεια ανέλιξης ή έστω βελτίωσης της καθημερινότητας τους, έρμαια δεισιδαιμονιών, παραδομένοι στο φόβο μιας επικείμενης αλλαγής, βιώνουν την απειλή του χάους.
Σκουπίδια συσσωρευμένα στους δρόμους, ένα κοινό στοιχείο περιγραφής που συναντάμε σε πόλεις μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού ( π.χ. Ο ύπνος των δικαίων, Wolfgang Hilbig), το ρολόι της εκκλησίας βουβό για δεκαετίες ξαφνικά χτυπά ( Το κιβώτιο,  Άρης Αλεξάνδρου). Η φοβισμένη, μικροαστή κυρία Πφλάουμ,  ο αγνός, αγαθός, ονειροπαρμένος Βάλουσκα που κυνηγά χίμαιρες σ' έναν πλατωνικό κόσμο ουράνιων σκιών,  ο καθηγητής Έστερ που προσπαθεί να ερμηνεύσει τον κόσμο μέσω της μουσικής, η φιλόδοξη κυρία Έστερ που αθέατη κινεί τα νήματα για την κατάκτηση της εξουσίας. Ένα τσίρκο που εμφανίζεται στην πόλη εκθέτωντας μια γιγάντια φάλαινα,  το δέος μπρος στο μεγαλείο της φύσης,  ο φόβος μπρος στο θάνατο. Ένας πρίγκιπας, φιγούρα σκοτεινή, απρόσιτη, ικανή να καθοδηγεί το πλήθος, να γεννά το κακό, να προκαλεί το χάος.
Ένα ζοφερό,  δυστοπικό περιβάλλον, με κοινά σημεία και αναφορές στο Τανγκό του Σατανά,  μια κριτική στην σοβιετική Ουγγαρία και γενικότερα σε κάθε προσπάθεια να επιβληθεί έλεγχος στην κοινωνία από το κράτος.
Από την Πυθαγόρεια μουσική των σφαιρών στη θεωρία του χάους και τη Δαρβινική θεωρία της εξέλιξης,  η ανθρώπινη κατάσταση, η κοσμολογική αρμονία, τα συστήματα πεποιθήσεων, η βία, οι προσπάθειες αντίστασης στον όλεθρο, σηματοδοτούν την μόνη ελπίδα σωτηρίας : την αποδοχή της φθαρτότητας, του αναπόδραστου τέλους, της ανθρώπινης φύσης και την αξιοποίηση του παρόντος.