ΜΑΘΗΜΑ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ, ΧΑΝ ΓΚΑΝΓΚ

Μετάφραση: Αμαλία Τζιώτη


Η ζωή κάθε ανθρώπου είναι μια συνεχής γραμμή πεπερασμένου χρόνου. Μια γραμμή που διαρκώς τέμνεται και τέμνει. Κάπως έτσι μια γυναίκα που έχασε την ικανότητα ομιλίας συναντά έναν άνδρα που σταδιακά χάνει την όραση του.
Εκείνη είχε βιώσει την απώλεια της λεκτικής επικοινωνίας στο παρελθόν. Επανήλθε μαθαίνοντας μια άγνωστη γλώσσα. Βρήκε την επαφή για επικοινωνία αρθρώνοντας λέξεις στα γαλλικά. Τώρα που ξαναβιώνει τον ίδιο ακρωτηριασμό αποφασίζει να παρακολουθήσει μαθήματα ελληνικών.

Εκείνος γεννήθηκε στην Κορέα. Από δεκατεσσάρων ετών μεγάλωσε ως μετανάστης στη Γερμανία. Γνώριζε ότι σταδιακά θα χάσει την όραση του, όπως ο πατέρας και ο παππούς του. Σπουδάζει Ελληνική φιλοσοφία και στα τριάντα του επιστρέφει στα πάτρια εδάφη όπου διδάσκει Ελληνικά. Διχασμένος ανάμεσα σε δύο γλώσσες και δύο πολιτισμούς αποζητά στην επιστροφή στην μητρική γλώσσα την επαφή που θα αναπληρώσει την απώλεια της σύνδεσης του με το περιβάλλον.

Οι εικόνες και οι λέξεις που τις περιγράφουν στοιχειοθετούν την επικοινωνία μας, τη σύνδεση μας με τον περιβάλλοντα χώρο στην υλική και ψυχική του διάσταση.  Κάθε αποσύνδεση και μια υπενθύμιση της θνητότητας.
Η εκφορά του λόγου που δίνει μορφή στην ιδέα, που γεφυρώνει την νοητική συνδιαλλαγή κυοφορώντας, τίκτοντας και κοινωνώντας συναισθήματα.
Οι αισθήσεις που λειτουργούν ως δίαυλος πρόσληψης πληροφοριών, ως αγωγός αντίληψης, κατανόησης, αποκωδικοποιήσης και διαμόρφωσης της συνειδητοποίησης του κόσμου και  συνείδησης εαυτού.

Δύο άνθρωποι που χάνουν την επαφή και την επικοινωνία με διαφορετικό τρόπο,  κουβαλώντας τραύματα,  θα καταφέρουν να συνδεθούν; Θα καταφέρουν να σπάσουν το κέλυφος της απομόνωσης και να απεγκλωβιστούν από την μοναξιά τους; 

Αφορμή για τη συγγραφή του βιβλίου ήταν η έννοια της μέσης φωνής των ρημάτων στην ελληνική γλώσσα,  η πράξη που εκτελεί το υποκείμενο και επιστρέφει σε αυτό, το περίκλειστο και αυτοπροσδιοριζόμενο μιας ενέργειας.