ΝΙΚΟΣ ΕΡΗΝΑΚΗΣ, ακόμα βαφτιζόμαστε

Είκοσι έξι ποιήματα,  τέσσερις ενότητες,  ένα μονοπάτι,  μια τελετή εξαγνισμού διαρκής, ανολοκλήρωτη μέσα σε διαδρομές αναστοχασμού, διαπραγμάτευσης, αναθεώρησης, διατηρώντας την προσδοκία μετάβασης από το πεδίο των σκιών στον λόγο που παραμένει εγγενής στην καθαρότητα του ιδεατού.

ΠΡΟΣ ΤΟΠΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ
ΠΛΕΟΝ ΡΑΓΙΣΕΙ
...
    μη με αναφέρεις
ο κόσμος των σημασιών
                           ένας κόσμος κανενός
...
        τι να γίνει
αγαπάμε μόνο όσους μπορούμε ν' αγαπήσουμε

   κι όμως υφίσταται ακόμα λίγη ύλη
- την αναγνωρίζω-
                            στη γλώσσα μας


ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΖΩΝΤΩΝ

...
         μάλλον θα σ' το έχουν πει κι άλλοι,
αλλά,  να, ξέρεις,
    σου πηγαίνει ο ήλιος

το πρόσωπό σου μέσα του διαρκεί
          αρχέγονα σχεδόν

ακούγεται αχνά η φωνή
            κι όλα έχουν αντιστραφεί

σ' αυτούς τους αγκώνες τρίβεται
                            η παιδική μου ηλικία

είσαι ίδια ο θάνατος
                         με ερεθίζεις