Ο λόφος με το σιντριβάνι, Άρης Αλεξάνδρου

Σενάριο βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Γιάννη Ρίτσου

Το 1959 ο Γιάννης Ρίτσος γράφει το τελευταίο θεατρικό του έργο.  Το 1972 ο Άρης Αλεξάνδρου διασκευάζει αυτό το θεατρικό σε κινηματογραφικό  σενάριο.
Η υπόθεση διαδραματίζεται σε 2 χρόνους, χωροθετικά στο παρόν της 34χρονης Μάρθας και αφηγηματικά στον έφηβο εαυτό της.
Ένα νέο κορίτσι που αγωνίζεται στην απελευθέρωση,  17 χρονών το 1943, ονειρεύεται το μέλλον,  επαναστάτρια και αντάρτισσα, ένα κορίτσι που θρήνησε έναν έρωτα που γεννήθηκε όταν ήταν πλέον ανέφικτος.
Σήμερα, 1960 πια, στην επαρχιακή πόλη που ζει, η Μάρθα είναι μια γυναίκα  απόμακρη, αποτραβηγμένη στις μνήμες της, περπατά με το ροζ φόρεμα της, το ροζ καπέλο της, κρατώντας πάντα τη μαύρη ομπρέλα της, να την προστατεύει από τα βλέμματα του κόσμου.
Αυτή την ασπίδα προστασίας θα διαπεράσει ο Βλάσης,  ένας ταξιδιώτης που το τρένο θα φέρει στην μικρή της πόλη.  Μαζί του θα ζήσει έναν έρωτα σύντομο, θα νιώσει όσα το παρελθόν της αρνήθηκε.
Η αίσθηση του παροδικού, το πέρασμα από τη ζωή,  η αναζήτηση ενός σκοπού, διατρέχει κάθε διάλογο. Και εκεί ψηλά στο λόφο, το σιντριβάνι,  αξιοθέατο της πόλης, και η ζωή ένα άσπρο άλογο που τροχάζει μακριά.

"Εσύ γυρεύεις σ' όλα μία εξήγηση και έναν σκοπό. Τ' άλλα δεν τα ανέχεσαι. Έτσι κι εγώ άλλοτε. Τώρα δεν γυρεύω εξηγήσεις - δεν τις θέλω. Θέλω να ξεχάσω. Να ζήσω τη δική μου μόνο ζωή, τη μικρή, την ασήμαντη ίσως, τη μόνη όμως που έχουμε δική μας. (Παύση.) Το όλοι είναι πολύ αφηρημένο, γενικό, ξένο. Το ένας είναι κάτι απτό, συγκεκριμένο."