Η ΛΙΜΝΗ, ΓΙΑΣΟΥΝΑΡΙ ΚΑΒΑΜΠΑΤΑ

Ένας κεντρικός ήρωας και παρενθετικές ιστορίες ανθρώπων που συνδέονται μαζί του. Κάποιοι υπήρξαν κομμάτι της ζωής, με κάποιους συναντήθηκε ελάχιστα, κάποιοι άλλοι ήταν ονειρικές εκδοχές της πραγματικότητας.
Ο Τζιμπέι ζει κουβαλώντας μέσα του τη λίμνη των παιδικών του χρόνων. Εκεί που ο πατέρας του αυτοκτόνησε, εκεί που έπαιζε με την ξαδέρφη του, εκεί που εκστασιασμένος παρακολούθησε δύο όμορφες κοπέλες να καθρεφτίζονται στα νερά της.
Στην εσωτερική του λίμνη βυθίζεται μετά από κάθε στιγμή συναισθηματικής έντασης. Κάθε φορά που παρασύρεται από την ομορφιά και δεν μπορεί να αντισταθεί, κάθε φορά που ακολουθεί κορίτσια στο δρόμο, κάθε φορά που ερωτεύεται την αγνότητα τους.
Στη λίμνη αυτή επιστρέφει κάθε φορά που αντικρίζει τα κακοσχηματισμένα πόδια του, την ασχήμια που κληρονόμησε από τον πατέρα του. Το δίπολο της δυστυχίας του, η ομορφιά γύρω του και η ασχήμια πάνω του. Κυριευμένος από αυτή του την εμμονή παραδίνεται, κάθε λογική υποχωρεί ενώ αναδύονται μνήμες.
Αλληλένδετες ιστορίες  σε μη γραμμική αφήγηση, συνδέονται δίνοντας την αίσθηση της νοηματικής συνάφειας στην δόμηση των χαρακτήρων.
Ο Καβαμπάτα μέσω του αυτοσαρκασμού των ηρώων του ενισχύει τις ψυχικές μεταπτώσεις τους, μεγενθύνει τα αδιέξοδα τους, φωτίζει αδρά τα σκοτάδια τους. Παγιδευμένοι είτε στο εφήμερο είτε στην επιδίωξη της ομορφιάς και της νεότητας, λαχταρούν  τη ζωή. Η ιστορία της Μιγιάκο με τον ηλικιωμένο Αρίτα κινείται στην ίδια θεματική με το έργο του Καβαμπάτα "Το σπίτι των κοιμισμένων κοριτσιών".

Η αφήγηση του μεταβάλλεται σε ένταση από ήρεμη επιφάνεια μιας λίμνης σε ορμητικό κύμα ωκεανού.
Ο χρόνος είναι  μια συνεχής μετακίνηση από το παρόν στο παρελθόν.
Η εμμονή  με την ομορφιά είναι η προσπάθεια διαφυγής από την παραμορφωμένη πραγματικότητα, οι παραισθήσεις λειτουργούν ως ένας μηχανισμός άμυνας ενός διαταραγμένου νου.

Μετάφραση: Καίτη Μπουλούκου-Τσισκάκη