ΒΟΥΚΑΜΒΙΛΙΑ ΠΟΠ, ΜΚΧ

Σχέσεις και άνθρωποι σε αστικό τοπίο. 

Λέξεις που χαράχτηκαν στο νου και μας καθόρισαν. 

Φίλοι που μένουν δίπλα μας, άνθρωποι που στέκονται απέναντι μας. 

Δρόμοι που διαβήκαμε και δρόμοι που φοβηθήκαμε να διαβούμε. Αλήθειες που ειπώθηκαν και αλήθειες που δεν αρθρώθηκαν. 

Πρώτη μου φορά συνδέομαι τόσο με μια ποιητική συλλογή. Ήταν πολλές οι μνήμες που ανασύρθηκαν. Η ανάγνωση αυτών των στίχων είναι για μένα βιωματική εμπειρία. 

Τολμήστε και Ζήστε την!

▪️ο πατέρας 

...

//η απόσταση από τον πραγματικό θάνατο 

τον μετατρέπει σε κωμωδία 

όπως όταν η μαμά 

λέει από κουσούρια 

τίποτα δεν του άφησες 

όπως όταν οι φίλες ρωτάνε 

γιατί το άσπρο δέρμα μου γίνεται εύκολα μαύρο στον ήλιο 

όπως όταν τα κορίτσια του 

λένε αστεία για τον πατερούλη//

...

//_είμαστε αρκετά αντράκια, μπαμπά;//

...

πάτησα έναν αχινό

αόρατο 

και 

οι αστρολόγοι ωρύονται 

για τη δικαιοσύνη 

την εποχή του ζυγού

▪️

"είναι που μεγαλώσαμε με παραμύθια και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, τώρα 

είμαστε ταυτόχρονα πριγκίπισσες και δράκοι."

▪️

"περπατάω 

στο ένα χέρι έχω το κινητό 

το άλλο μπουνιά να κρύβει το σουγιά περπατάω 

και ξέρω το κινητό είναι άχρηστο 

ή τελοσπάντων περπατάω 

και σκέφτομαι τη χρησιμότητα του δακτυλικού αποτυπώματος 

και των άμεσων κλήσεων 

θυσία το δέρμα 

και οι βιομετρικές μετρήσεις 

στους άντρες 

...

τις μικρές ώρες 

απειλούμαι 

από τους μπάτσους 

τις μεγάλες ώρες απειλούμαι 

από τους βιαστές 

(κάποιες από εμάς 

απειλήθηκαν 

από δολοφόνους 

και τότε η ώρα σταμάτησε για όλες μας)"

όλα εδώ είναι απλά

είμαστε στρέιτ

ή κραγμένες αδερφές

δεν υπάρχει φάσμα

ο ήλιος αντανακλά το άσπρο

κατευθείαν στα μάτια

η εκκλησία στο νησάκι

γαλανόλευκη

αλλά κανένας

δεν την επισκέπτεται

είναι

κάποιας αγίας

μάλλον

ήταν λεσβία

και την απομόνωσαν