Έθιμα ταφής, Hannah Kent

Τα ξημερώματα της 14ης Μαρτίου του 1928, στο Ιλουγκάσταντιρ της Βόρειας Ισλανδίας, οι Νάταν Κέτιλσον και Πέτουρ Γιόνσον δολοφονούνται. Για τη δολοφονία τους τρεις άνθρωποι συλλαμβάνονται.  Η Άγκνες Μάγκνουσντότιρ και ο Φρίντρικ Σίγκουρντσον καταδικάστηκαν σε θάνατο ενώ η Σιγκρίντουρ Γκουντμουντσντότιρ σε ισόβια φυλάκιση.

Η Hannah Kent ερευνά και συλλέγει πληροφορίες για αυτό το έγκλημα.  Εστιάζει στην Άγκνες, το τελευταίο άτομο που εκτελέστηκε με θανατική ποινή στην Ισλανδία, και στην προσωπική της ιστορία. Μια γυναίκα που δολοφονεί με άγριο τρόπο τον εραστή της. Με βάση της τα πραγματικά γεγονότα πλάθει μια μυθιστορία δίνοντας μια πιο ανθρώπινη διάσταση στη δολοφόνο.

Μετά την καταδίκη της και εν αναμονή της εκτέλεσης της θανατικής της ποινής,  η Άγκες οδηγείται στο σπίτι του  Νομαρχιακού Επιτρόπου Γιον Γιόνσον, ένα αγρόκτημα όπου μένει με τη σύζυγο και τις δύο κόρες τους. Εκεί θα φιλοξενηθεί για τους επόμενους μήνες.  Δουλεύει μαζί με την οικογένεια και τους εργάτες στο αγρόκτημα,  υπομένοντας προσβολές, τον φόβο και την επιφυλακτική τους στάση.  Σχεδόν καθημερινά την επισκέπτεται ο εφημέριος Τότι, διορισμένος πνευματικός της έπειτα από δική της επιθυμία.
Η καθημερινότητα θα αμβλύνει τις σχέσεις,  η συμβίωση εξελίσσεται ομαλά,  η Άγκες προσπαθεί να αποδεχθεί το τέλος που  πλησιάζει.

Η Κεντ σκιαγραφεί μια εποχή πουριτανισμού, θρησκοληψίας, μεροληπτικής και καθοδηγούμενης δικαιοσύνης, οικονομικής δυσμάρειας,  τυχοδιωκτισμού, κοινωνικής εξαθλίωσης. Γυναίκες γεννούν παιδιά που εγκαταλείπουν, η παιδική θνησιμότητα ήταν σύνηθες φαινόμενο, οι συνθήκες διαβίωσης του μεγαλύτερου ποσοστού του πληθυσμού είναι στα όρια της ένδειας.
Η Κεντ αν και με ιδιαίτερα λυρική και ατμοσφαιρική γραφή, προσπάθησε να παρουσιάσει τη ζωή στην Ισλανδία του 19ου αιώνα, θίγοντας καίρια κοινωνικά ζητήματα, δίνοντας μια φεμινιστική χροιά, παρέμεινε επιφανειακή και άνευρη.

Στο έργο του "Άλικο γράμμα" ο Χόθορν γράφει για το αίσθημα ενοχής, τον κοινωνικό στιγματισμό, τον καθωπρεπισμό,  την αμαρτία, τον πουριτανισμό, την γυναικεία ανεξαρτησία, περιγράφοντας την κοινωνία της Μασαχουσέτης τον 17ο αιώνα.

Αυτά τα δύο μυθιστορήματα έχουν, κατά τη γνώμη μου, κοινά στοιχεία στη θεματολογία τους.
Όποιος έχει διαβάσει και τα δύο καταλαβαίνει τη διαφορά ανάμεσα στο "γράφω λογοτεχνία" και "δημιουργώ λογοτεχνία".

Μετάφραση: Μαρία Αγγελίδου