ΜΑΚΡΙΝΕΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΟΥΛΑΣ

Από μικρό παιδί, θυμάμαι, μου άρεσε να παρατηρώ τον κόσμο, ανθρώπους άγνωστους, να φαντάζομαι τις ζωές τους. 

Μέλισσες στην ίδια κυψέλη, καθένας όμως με την μοναδικότητά του, ένα ξεχωριστό αφήγημα.

Απολαμβάνω, λοιπόν, ιστορίες που μου γεννούν τέτοια αισθήματα νοσταλγίας, διηγήσεις που εμπερικλείουν παραλλαγές δικών μου βιωμάτων, κομμάτια κοινά, μέρη μια συλλογικής μνήμης.  

Είναι ιστορίες που συμβαίνουν δίπλα μας, άνθρωποι που ίσως να βρέθηκαν για λίγο στο διάβα μας, σαν τα βήματα τους να σχηματίζουν γραμμές από ίχνη μελανιού σε λευκές σελίδες ζωής.

"Στα πράγματα δίνεις αξία όταν τα ονοματίζεις - όπως στα βαφτίσια - και όταν αυτό το πράττεις από κοινού με κάποιον άλλο, τότε αποκτούν άλλο νόημα."

Καφενεία και πλατείες μικρών χωριών, λεωφορεία και βαγόνια τρένων, καμπίνες πλοίων και αεροπλάνων, μεγαλουπόλεις. Συνοικίες και γειτονιές, ανθρώπινα δράματα, όνειρα που παίρνει μαζί του το φεγγάρι. Ζωές που κάνουν τον κύκλο τους και άλλες που τελειώνουν πρόωρα. Χνάρια στην άμμο που τα σβήνει ο αέρας, κάστρα που τα παρασέρνει το κύμα. Επιλογές που χτίζουν διαδρομές. 

Καθημερινές ιστορίες με κοινό πυρήνα τη φράση από τον Εκκλησιαστή "Ανώφελο κι αυτό ανεμοκυνηγητό", για να μας υπενθυμίσουν ότι τη ζωή αξίζει να τη ζούμε κάνοντας όσα γεμίζουν την ψυχή μας.