Η ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΗΣ ΒΑΡΥΤΗΤΑΣ, HEINZ HELLE

Δύο ετεροθαλή αδέρφια συναντιούνται μετά από καιρό.
Μια περιήγηση στα μπαρ της πόλης, το αλκοόλ σε επίπεδα κορεσμού, αναγκαίος συνοδός και αγωγός μιας διάθεσης εξομολογητικής.  Αυτή θα είναι και η τελευταία τους συνάντηση.
Το νήμα της αφήγησης ξετυλίγει ο μικρότερος αδερφός.
Βιώνει τα στάδια του πένθους του μέσα από μια ανασύσταση και παρουσίαση του αδερφού του, περιγράφοντας, κυρίως, όσα έζησαν εκείνο το βράδυ. Ένας αποχαιρετισμός, μια προσπάθεια διαυγούς κατανοήσης μιας παραληρηματικής πνευματικής δοκιμασίας σωματοποιημένης οργής, βίαιων εκρήξεων εναλλασόμενων με καταθλιπτικά επεισόδια.
Ένθετες αφηγήσεις απόψεων σε διαφορετικούς χρονικούς σταθμούς μεταφέρουν την εξέλιξη στη σκέψη του μεγαλύτερου αδερφού ως προϊόν μιας συνεχούς διαδικασίας αυτογνωσίας.
Αντιμέτωπος με την ιστορία ως "αφήγημα", αφαιρώντας της την έννοια του τετελεσμένου, διαπερνά τα επίπεδα συνειδητότητας, αποδεχόμενος τη βία που εσωκλείει η ζωή, παραμένει ένας αφοσιωμένος ιδεαλιστής.
Ρίζα όλων των φόβων είναι ο φόβος του θανάτου. Ο φόβος της μοναξιάς, η ανάγκη του ανήκειν, η υπακοή στην ομάδα, η υποταγή του ατόμου στο σύνολο,  είχαν το καταστροφικό αποτέλεσμα μια κοινωνία να εθελοτυφλεί ή να κρύβεται πίσω από το άλλοθι της μη άμεσης εμπλοκής σε αποφάσεις και πράξεις απάνθρωπες.
Ο Β'ΠΠ άφησε το στίγμα του σε κάθε μορφή τέχνης, σε φιλοσοφικά ρεύματα, στην ίδια τη γλώσσα. 
Η ατομική ευθύνη απέναντι στο Ολοκαύτωμα βαραίνει όλη την ανθρωπότητα, η ενοχή που έχει χρεωθεί στο γερμανικό έθνος, είναι το βάρος που κάθε Γερμανός αντιπαλεύει.
Πέραν όμως από την διερεύνηση της ευθύνης και της ενοχής σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, εξετάζονται οι ανθρώπινες σχέσεις σε επίπεδο οικογένειας, η γονεϊκή ευθύνη, η επαφή και η αποξένωση μεταξύ των μελών του θεμελιώδους κοινωνικού κυττάρου.
Ένα συνταίριασμα δύο διαφορετικών αντιλήψεων, του ρεαλισμού και του ιδεαλισμού. Εκπρόσωποι αυτών των  ρευμάτων τα δύο αδέρφια. Πραγματεύονται την  ατέρμονη κυκλικότητα της ύπαρξης, την εναλλαγή γενεών, την αποδοχή της θνητότητας. Πεπτωκότες, εγκλωβισμένοι στα δίπολα καλό/κακό, ηθικό/ανήθικο, παροδικό και αιώνιο, εξαγνίζονται μέσα από τον πόνο της ανθρώπινης ύπαρξης, ανέρχονται "παρ' όλα αυτά" προς την ηθική τελείωση.

"...είναι αδυναμία και μικρότητα να παραχωρείς διαρκώς στον εαυτό σου νέες περιόδους χάριτος στην πορεία προς την πραγμάτωση αυτού που κάποτε πίστευες πως θέλεις να είσαι και πώς όποιος καταφέρνει να πειστεί ότι έχει ακόμα χρόνο για να γίνει καλύτερος άνθρωπος, ή ευτυχισμένος, ή πλούσιος, είναι προ πολλού χαμένος..."
Heinz Helle

"Γεννηθήκαμε μια φορά και δεν γίνεται να γεννηθούμε και δεύτερη• και κατ’ ανάγκην δεν υπάρχει πια κάτι αιώνια. Όμως εσύ, που δεν εξουσιάζεις το αύριο, αναβάλλεις την ευτυχία σου: και η ζωή σπαταλιέται στις αναβολές κι ο καθένας μας πεθαίνει γεμάτος ασχολίες."
Επίκουρος


Μετάφραση : Λένια Μαζαράκη