Εντίτα Μόρρις, Τα λουλούδια της Χιροσίμα

"Πριν από τις 6 Αυγούστου 1945, η Χιροσίμα ήταν ένα παραθαλάσσιο λιμάνι που ευημερούσε μ' έναν πληθυσμό 360.000 κατοίκων. Όμως εκείνη την ημέρα, το πρωί εκείνο, η πόλη εξαφανίστηκε από το πρόσωπο της γης..."

Εκείνη ήταν η μέρα που μια πόλη βυθίστηκε στην καταστροφή και στο θάνατο. Ένα γεγονός που σφράγισε το μέλλον της ανθρωπότητα και άφησε τα σημάδια του στα σώματα όσων επέζησαν. Την επόμενη μέρα ήρθε το πένθος και η θλίψη, ήρθε ο απολογισμός και η αναμέτρηση. Το τρομακτικότερο όλων είναι πως οι παρενέργειες της ατομικής βόμβας κληροδοτήθηκαν γενετικά και στις επόμενες γενιές. Ο φόβος ρίζωσε στις ψυχές των ανθρώπων.
Δίπλα στην κατεστραμμένη Χιροσίμα ανοικοδομείται η νέα πόλη όπου ζουν οι υγιείς πολίτες. Οι πληγέντες από την βόμβα, οι παραμορφωμένοι και ασθενείς θεωρούνται παρίες, ζωντανή υπενθύμιση της αποφράδας μέρας, και έχουν εξοβελιστεί στην γκρίζα Χιροσίμα, εκεί που ο χρόνος σταμάτησε στις 6 Αυγούστου 1945.
Η Γιούκα-Σαν είναι μια νέα γυναίκα, παντρεμένη και μητέρα δύο παιδιών.
Για οικονομικούς λόγους αποφασίζει να φιλοξενήσει στο σπίτι της, έναντι αμοιβής, έναν νεαρό Αμερικανό.
Η καρδιά της Γιούκα-Σαν είναι γεμάτη αγάπη, αμόλυντη από κάθε ίχνος θυμού για όσα συνέβησαν στην οικογένεια της εξαιτίας του πολέμου. Ο όλεθρος που βίωσε, πλήγωσε το σώμα και την ψυχή της όμως κατάφερε να αφήσει τον πόνο πίσω και να ζήσει συμφιλιωμένη με το παρελθόν. Προσπαθεί να αποκρύψει την πραγματικότητα και τις συνέπειες του βομβαρδισμού από τον φιλοξενούμενό της. Δεν επιθυμεί να τον στεναχωρήσει, προσπαθεί να τον προστατεύσει.
Η αφήγηση της Γούκο-Σαν, οι περιγραφές της, τα συναισθήματά της, σκιαγραφούν την επόμενη μέρα, τα χρόνια που ακολούθησαν.
Το ολιγοσέλιδο αυτό διήγημα είναι μια συναισθηματική βόμβα μεγατόνων, ένας φόρος τιμής για τα θύματα της ατομικής βόμβας, ένας ύμνος στον ανθρωπισμό που μπορεί να υπάρξει μέσα στον απόλυτο αφανισμό. 

Μετάφραση: Ν. Βρεττάκου