ΑΝΤΟΥΑΝ ΓΟΥΟΤΕΡΣ, Μαχμούντ ή Η άνοδος της στάθμης των υδάτων

Το 1973, έπειτα από πέντε χρόνια έργων, ολοκληρώθηκε το φράγμα της Τάμπκα, πλησίον της πόλης Ράκκα στη Συρία. Σκοπός της κατασκευής του η δημιουργία της τεχνητής λίμνης Άσαντ. Ολόκληρη η περιοχή εκκενώθηκε και 11.000 κάτοικοι εκτοπίστηκαν. Ήταν το μεγαλεπήβολο όραμα του Χαφέζ αλ Άσαντ, προέδρου της Συρίας.

Ο ποιητής Μαχμούντ ζει κοντά στη λίμνη Άσαντ.  Είναι πλέον μόνος στη ζωή.  Τα τρία του παιδιά λείπουν στον πόλεμο.  Η γυναίκα του έχει πεθάνει. Το μόνο που τον κρατά στη ζωή είναι όσα αυτή η λίμνη κρύβει στον πυθμένα της.
Μια πόλη ολόκληρη βυθισμένη μαζί με τις αναμνήσεις του.  Ο ποιητής Μαχμούντ παίρνει τη βάρκα του,  ξανοίγεται στη λίμνη και βουτά στα θολά νερά της. Κολυμπά ανάμεσα σε κτίσματα και μέρη που ζουν στις αναπολήσεις του. Ο ποιητής Μαχμούντ στέκεται στην όχθη της λίμνης ή μέσα στη βάρκα του και συνομιλεί με την νεκρή γυναίκα του. Της μιλά για τη ζωή του πριν τη γνωρίσει. Της μιλά για τη ζωή του αφότου τη γνώρισε. Της μιλά για όσα μοιράστηκαν και για όσα δεν τόλμησε ποτέ να της πει. Κάποιες στιγμές ακούμε τη δική της φωνή. Τη φωνή της νεκρής Σάρα.

Μέσα από το ποίημα του Αντουάν Γουοτέρς σκιαγραφείται η πολιτική κατάσταση της Συρίας κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης της από την οικογένεια Ασάντ.
Από το Αραβικό Σοσιαλιστικό Κόμμα  Μπάαθ, στην άνοδο του Χαφέζ αλ Άσαντ στην εξουσία, τη διαδοχή του από τον γιο του Μπασάρ αλ Άσαντ, τον εμφύλιο πόλεμο και τη Σφαγή της Χάμα.
Ένα ψηφιδωτό ιστορίας, πολιτικής και συναισθημάτων που αναδεικνύει την τραγωδία μιας χώρας που φλέγεται.


"Τώρα είναι πολύ αργά πια.
Είμαι από την άλλη πλευρά.
Στον κόσμο της θύμησης.
Εκεί που όλα υπάρχουν και όλα έχουν χαθεί.
Ποιος είπε ότι τα γηρατειά είναι να λησμονείς;
Ανταμώθηκα με τη μνήμη των πραγμάτων, Σάρα.
Κάθε μέρα, κολυμπάω ώσπου να με ξαναδώ παιδί."

"Δεν μπορώ να διαβάσω τι γράφεις,
αλλά μου αρέσει να ακολουθώ
την τροχιά του χεριού σου.
Εγώ δεν έφτασα ποτέ τόσο μακριά,
δεν αφοσιώθηκα ποτέ στην ποίηση όπως εσύ, αλλά τη γνώρισα
αυτή τη μοναξιά.
Τη μοναξιά όποιου τολμά να ακούσει
τη φωνή της πέτρας,
την απομόνωση του νερού,
την ξέρω αυτή τη μοναξιά.
Αυτήν πας να βρεις, κάθε φορά που βουτάς με την παλιά σου μάσκα στο χέρι. Το κενό.
Τη μετάβαση στη λήθη.
Το χέρι σου είναι μοναξιά, Μαχμούντ."

Μετάφραση: Γεωργία Ζακοπούλου