ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ Σημειωματάρια Βιβλίο τρίτο Μάρτιος 1951 - Δεκέμβριος 1959

Με το τρίτο αυτό βιβλίο ολοκληρώνεται η έκδοση των Σημειωματαρίων του Καμύ από τις εκδόσεις Πατάκη, σε μετάφραση Νίκης Καρακίτσου-Dougé και Μαρίας Κασαμπάλογλου-Roblin.

Σε συνέχεια των προηγούμενων "τετραδίων", όπως ο ίδιος τα αποκαλούσε, ο Καμύ καταγράφει σκέψεις, συναντήσεις,  προσχέδια μυθιστορημάτων και θεατρικών έργων, κριτικές για λογοτεχνικά έργα και μυθιστοριογράφους, στόχους, πολιτικές θέσεις, οικογενειακά θέματα, ερωτικές σχέσεις, προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούν.

Ένα είδος ημερολογίου που μαζί με τις επιστολές του δίνουν μια ολοκληρωμένη εικόνα μιας ξεχωριστής προσωπικότητας. Είναι το σημείο αναφοράς και επιστροφής του για επαναδιαπραγμάτευση και αναστοχασμό. Είναι η εξέλιξη της σκέψης  του, η διαδρομή και οι επιλογές του με αυτοκριτική διάθεση.

Έρχεται σε ρήξη με τον Ζαν Πωλ Σαρτρ, μια διαμάχη που ξεκίνησε με την έκδοση του Επαναστατημένου Ανθρωπου και τις θέσεις που διατύπωσε ο Καμύ περί βίας και δολοφονιών που εξυπηρετούν πολιτικούς σκοπούς καθεστώτων. (Γκουλάγκ του Στάλιν).
Την περίοδο αυτή ο Καμύ παίρνει έντονη θέση απέναντι στις τραγικές συνέπειες του πολέμου στην Αλγερία,  ένα θέμα που τον πονά, για μια πατρίδα που κουβαλά όπου κι αν βρεθεί.
Στη συγγραφική του παραγωγή προστίθενται το "Καλοκαίρι" , η "Πτώση", η " Εξορία και το Βασίλειο".
Ταξιδεύει σε Ιταλία και Ελλάδα,  αφιερώνοντας πολλές αναφορές σε κάθε τόπο που επισκέφτηκε, για όσα είδε, τους ανθρώπους που συνάντησε, όσα αισθάνθηκε.
Το 1957 του απονέμεται το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας.
Διαχειρίζεται τις αντιδράσεις που προκάλεσε ο Επαναστατημένος Άνθρωπος ενώ προχωρά τη συγγραφή του Πρώτου Ανθρώπου, το οποίο θα μείνει ανολοκλήρωτο.

Ο Καμύ πεθαίνει στις 4 Ιανουαρίου του 1960 σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ήταν 46 ετών.



"Δεν υπάρχει ένα ταλέντο για ζωή και ένα άλλο για δημιουργία. Το ίδιο φτάνει και για τα δύο. Και μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι το ταλέντο που κατάφερε να δημιουργήσει μόνο ένα τεχνητό έργο δεν θα μπορούσε να αντέξει παρά μια επιπόλαιη ζωή."

"Αν δεν είχα υποκύψει στα πάθη μου, θα είχα ίσως ό,τι χρειαζόταν για να επέμβω στον κόσμο, να αλλάξω κάτι σε αυτόν. Αλλά υπέκυψα, και γι' αυτό είμαι ένας καλλιτέχνης και μόνο."

"Δεν θα τα καταφέρω. Αυτοκτονία. Αυτός που ήδη πέθανε, τι περιμένει λοιπόν;  Νεκροταφείο στο Ανέ, όπου ο κισσός έσπασε μία παλιά ταφόπλακα.
Για πολλά χρόνια έζησα εγκλωβισμένος στην αγάπη της. Σήμερα πρέπει να φύγω, χωρίς να έχω πάψει να την αγαπώ, ή τουλάχιστον να νοιάζομαι για κείνη, πράγμα δύσκολο."

"Δεν με τρομάζει το να πεθάνω, αλλά το να ζήσω μέσα στο θάνατο. Η εκμηδένιση αδυνατεί να τρομάξει αυτόν που έζησε πολύ. Ο Θεός δεν είναι αναγκαίος για να δημιουργήσει την ενοχή ούτε για να τιμωρήσει. Οι άνθρωποι αρκούν για αυτό. Το πολύ πολύ, θα μπορούσε να θεμελιώσει την αθωότητα."

"Ενώθηκαν πέρα από τους καιρούς. Αλλά τα χρόνια περνούν και εκείνη δεν τολμά πια να εμφανιστεί μπροστά του μέσα στο σκληρό φως των παριζιάνικων ημερών."

"Αν τίποτα δεν πρόκειται να εξαγοράσει τις μέρες μας και τις πράξεις μας, τότε μήπως δεν είμαστε υποχρεωμένοι να τις ανυψώσουμε στο πιο λαμπρό ενδεχόμενο φως;"

"Καλή είναι η επανάσταση. Αλλά για ποιό λόγο; Πρέπει να ξέρουμε ακριβώς ποιον πολιτισμό θέλουμε να δημιουργήσουμε. Η κατάργηση της ιδιοκτησίας δεν είναι σκοπός. Είναι μέσο."

"Μυθιστόρημα (τέλος). Εκείνη φεύγει για την Αλγερία όπου γίνεται πόλεμος (επειδή εκεί θέλει να πεθάνει). Εμποδίζουν τον γιο να πάει στην αίθουσα αναμονής. Εκείνος κάθεται και περιμένει. Κοιτάζονται από απόσταση είκοσι μέτρων ο ένας από τον άλλο ανάμεσα από τρία στρώματα τζαμιού, κάνοντας πού και πού μικρά νεύματα."

"Στο τέλος του Έφηβου (και στις τρεις παραλλαγές), ο Ντοστογιέφκι δικάζει ειρωνικά τον Τολστόι."

"Στη ζωή μου, η πιο εξαντλητική προσπάθεια ήταν να τιθασεύσω τη φύση μου για να τη θέσω στην υπηρεσία το πιο μεγάλων σχεδίων μου. Κάπου κάπου, μονάχα κάπου κάπου, το κατάφερνα."