η μοναδική ΜΑΡΙΑ ΚΑΖΑΡΕΣ, Άννα Πλανταζενέ

Μαρία Βικτώρια Κασάρες Πέρεθ. Για όλους Βιτολίνια. Για τον πατέρα της Βίτολα. Στο λύκειο Βικτόρ-Ντυρουί γίνεται Μαρί-Βικτουάρ. Λίγα χρόνια αργότερα γεννιέται η Μαρία Καζαρές. Δεν είναι ούτε είκοσι χρονών.

Η Βιτολίνια θα γεννηθεί στην Λα Κορούνια στις 21 Νοεμβρίου του 1922.
Κόρη του Σαντιάγο Κασάρες Κιρόγα και της Γκλόρια Πέρεθ Κασάρες.
Το 1936 στην Ισπανία γίνεται πραξικόπημα. Ο πατέρας της, τότε μέλος του Υπουργικού Συμβουλίου, παραιτείται και φεύγει στο μέτωπο της Γκουαντάρραμα. Λίγους μήνες αργότερα,  η Γκλόρια με τη Βίτολα φεύγουν για το Παρίσι με πρόσχημα την υγεία και τις σπουδές της Βίτολα.
Η Βίτολα μεγαλώνει.
Το εκρηκτικό ταμπεραμέντο της δεν γίνεται αποδεκτό απο την παρισινή κοινωνία.  Η ιδιαίτερη προφορά της την περιθωριοποιεί. Θυμίζει σε όλους την καταγωγή της. Είναι μια πρόσφυγας, όχι μία "δική" τους.
Η Βιτολίνια θα παλέψει.  Θα δουλέψει με πείσμα και θα καταφέρει να γίνει δεκτή στη δραματική σχολή.  Το ταξίδι της στο θέατρο και τον κινηματογράφο ξεκινά με αναρίθμητες συνεργασίες και χιλιάδες θεατές να την αποθεώνουν.
Είναι η Μαρία Καζαρές.
"ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΑΡΙΑ!... Μαρία!... Μαρία!... Μαρία!...
...τρεις χιλιάδες άτομα που κουνούν τα λευκά τους μαντίλια στον αέρα και φωνάζουν δυνατά το όνομά της..."

Το κοριτσάκι του μπαμπά, που τόσο τον θαυμάζει. Η κόρη μιας μητέρας την οποία ανταγωνίζεται και περιφρονεί ενώ μεγαλώνοντας γίνεται η καλύτερη φίλη της. Η φλογερή γυναίκα που ερωτεύεται με πάθος αυτόν που ποτέ δεν θα ζούσαν μαζί, που ποτέ δε θα γεννούσε τα παιδιά του, που θα κρατούσαν τον θυελλώδη έρωτά τους κρυφό.

"Μ: Ακόμη κι ο θάνατος είναι άραγε ικανός να μας χωρίσει;
Α: Όχι, ο θάνατος δεν χωρίζει, απλά ανακατεύει λίγο περισσότερο στον άνεμο τη στάχτη των σωμάτων που είχαν ενωθεί ήδη ως τα βάθη της ψυχής τους."

4 Ιανουαρίου 1960

Η Μαρία ανεβαίνει τις σκάλες του σπιτιού της. Βρίσκει την πόρτα του διαμερίσματος ανοιχτή. Νιώθει το κακό προαίσθημα που κουβαλούσε να γίνεται πραγματικότητα στο άκουσμα μιας μόνο φράσης. "Ο Αλμπέρ πέθανε".

Τον γνώρισε δεκαέξι χρόνια πριν. Ήταν παντρεμένος και η Μαρία δεν το άντεξε.  Έφυγε μακριά του για τέσσερα χρόνια.  Μια τυχαία συνάντηση το 1948 θα τους ενώσει για τα επόμενα δώδεκα χρόνια.  Χρόνια που η Μαρία έμαθε να τον μοιράζεται ξέροντας ότι ήταν ο μεγάλος του έρωτας.  Χρόνια γεμάτα από την παρουσία και την απουσία του. Χρόνια που αλληλογραφούσαν αδιάκοπα. Χρόνια που δημιουργούσαν τις ζωές τους μαζί μα και παράλληλα.

"Πάνε έξι χρόνια τώρα που άρχισε  βαθιά μέσα μου να υπάρχει μία καινούργια ζωή που ήρθε και επισκίασε την παλιά' πάνε έξι χρόνια τώρα που κατάλαβα, μία νύχτα ανάλαφρη και φωτεινή, ότι σ' αγαπώ - κι η αγάπη αυτή, παρ' όλο τον σπαραγμό θέριεψε μέσα απ' τα χρόνια για να γίνει η περηφάνια και ο λόγος για τον οποίο ζω, της γράφει στις 6 Ιουνίου του 1950."

Στις 30 Δεκεμβρίου του 1959 θα της γράψει τελευταία φορά.

«Χωρίς εσένα θέλω να πεθάνω, οπουδήποτε γυρίζω βλέπω τη νύχτα/ πέφτω στο πάτωμα, συνεχίζω να φαντάζομαι τη στιγμή που κλείνουμε την πόρτα/ του υπνοδωματίου. Εγώ βράζω μέσα και έξω, όλα καίγονται, η ψυχή μου, το σώμα, έξω, μέσα, η καρδιά μου και η σάρκα μου. Ποτέ δε μου έλειψες περισσότερο, μικρή μου. Σε φιλώ γλυκά, ανυπόμονα και παθιασμένα στο λαιμό, όπως σου αρέσει… Θα σε δω σύντομα, υπεροχή μου»

Επιστρέφοντας από το Λουρμαρίν στο Παρίσι ο Αλμπέρ Καμύ σκοτώνεται σε τροχαίο δυστύχημα.

Η ζωή από δω και πέρα.  Η ζωή χωρίς τον "Αλόνσο" της.
 

Μετάφραση: Γιάννης Στρίγκος