ΑΤΑΡΑΞΙΑ, Δήμητρα Κολλιάκου

 

Δύο αφηγηματικοί χρόνοι. Ορόσημο η πανδημία covid19. Η ζωή λίγο πριν, η ζωή αμέσως μετά.
Η αφηγήτρια παλινδρομεί ανάμεσα στο ταξίδι της στην Κίνα λίγο πριν ξεσπάσει η πανδημία και στις πρωτόγνωρες αλλαγές που έφερε στις ζωές όλων μας η εξάπλωση του ιού.
Σε μια μικρή πόλη της Κίνας, της οποίας το όνομα δεν κατάφερε να προφέρει ποτέ, διοργανώθηκε η 1η Διεθνής Συνάντηση Λογοτεχνών. Δυτικοί και Κινέζοι συγγραφείς και ποιητές συνομιλούν και ανταλλάσσουν απόψεις. Ανάμεσά τους η Αριάδνη, συγγραφέας, καθηγήτρια σε λύκειο, κάτοικος Γαλλίας, ελληνικής καταγωγής.
Τώρα έχει επιστρέψει στην έδρα της, στο Παρίσι, αναπολεί το ταξίδι της στην Κίνα,  επισκέπτεται τακτικά τον ψυχαναλυτή της και μας περιγράφει τις συνεδρίες,  τις σκέψεις της, αναμνήσεις από τη ζωή της στην Ελλάδα. Στο διαμέρισμα της ζει πλέον μόνη, μιας και ο σύντροφός της, μην αντέχοντας να περάσει ένα ακόμη λοκντάουν στην πόλη, μετακομίζει προσωρινά στη Βρετάνη.

Έναν πυλώνα αφήγησης αποτελούν οι συνέπειες μιας θανατηφόρας μεταδιδόμενης νόσου και στον αντίποδα η λογοκρισία στην Λαϊκή δημοκρατία της Κίνας, με τον συνεχή έλεγχο, παρακολούθηση, απαγορεύσεις, περιορισμούς, κυρώσεις, φυλακίσεις. Κοινό σημείο ο φόβος.

Το αίσθημα του φόβου απέναντι στον θάνατο υπήρξε ανέκαθεν μοχλός πίεσης και εκμετάλλευσης κάθε μορφής εξουσίας, πολιτικής, θρησκευτικής, κοινωνικής.
Μόνη διέξοδος και θεραπεία, η αταραξία,  βασική αρχή στην επικούρεια φιλοσοφία.

"Επίκουρος. Η Τετραφάρμακος. Άφοβον ο θεός, ανύποπτον ο θάνατος, και ταγαθόν μεν εύκτητων, το δε δεινόν ευκαρτέρητον."

Στην φυσική ροή της ζωής στον πλανήτη μας  έχουν καταγραφεί πανδημίες με εκατομμύρια νεκρούς. Το μόνο σίγουρο είναι πως θα συνεχίσουν να εμφανίζονται. Οι πρωτοφανείς κινητοποιήσεις διεθνώς στην πρόσφατη πανδημία,  φέρονται να προστάτευσαν μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Οι συνέπειες λόγω εγκλεισμού σε ψυχολογικό, οικονομικό, κοινωνικό επίπεδο υπήρξαν ολέθριες. Σε πολιτικό επίπεδο, η υποχρεωτικότητα σε ιατρικές πράξεις και η εκχώρηση κεκτημένων δικαιωμάτων παραπέμπει σε απολυταρχισμό.

Σημαντικό μέρος της αφήγησης καταλαμβάνει το ζευγάρι καλλιτεχνών και ακτιβιστών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, Liu Xia και Liu Xiaobo, στον οποίο απενεμήθη το Νόμπελ Ειρήνης το 2010.
Μέσα από τη λογοκρισία στο έργο τους, τις φυλακίσεις, τον κατ'οίκον περιορισμό, παρουσιάζεται το απολυταρχικό καθεστώς της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας.
Ο έλεγχος και η καταστολή, η στέρηση κάθε ελευθερίας έκφρασης, ο περιορισμός και η απαγόρευση, η επιβολή υποταγής στην κατεύθυνση της εξουσίας. Η μη συμμόρφωση επιφέρει κυρώσεις δυσβάστακτες.

Πάντα ο φόβος στο επίκεντρο.

"Γιατί ο φόβος προκαλεί την Ταραχή, που είναι χειρότερο δεινό και από τον σωματικό πόνο. Όταν εκλείψει ο φόβος, μπορεί κανείς να φτάσει στην Αταραξία, τη διάλυση της σύγχυσης."