Η δίκη Σουάρεφ, Χ. Α. Χωμενίδης

 

Το καλοκαίρι του 1983, ο Εδμόνδος Σουάρεφ, ένας μικροκαμωμένος ήπιων τόνων μουσικός, γίνεται δολοφόνος. Θα διαπράξει το "τέλειο" έγκλημα, δηλαδή δεν θα κατηγορηθεί ποτέ για αυτό. Δεν θα νιώσει ενοχές ούτε μια στιγμή.  Καμιά ερινύα δεν σκιάζει και δεν ταλανίζει τη συνείδηση του. Αντιθέτως θα μεταλλαχθεί σε δυναμικό και αδίστακτο επιχειρηματία. Θα χτίσει τη δική του  αυτοκρατορία εμπορίας μουσικών οργάνων.
Ενώ έχουν παρέλθει είκοσι χρόνια από το φόνο που διέπραξε και το έγκλημα έχει παραγραφεί, ο Εδμόνδος Σουάρεφ απευθύνεται στο δικηγορικό γραφείο του συντοπίτη και μακρινού συγγενή του, γνωστού ποινικολόγου, Δημοσθένη Καραμπαλίκη.
Εκείνο το βράδυ της 9ης Δεκεμβρίου 2022, στο δικηγορικό γραφείο "Καραμπαλίκης και Συνεργάτες" έχει παραμείνει ο διευθυντής του γραφείου Μάκης(Σεραφείμ) Σακκάς. Στον τελευταίο έλεγχο του χώρου πριν φύγει συναντά τον Εδμόνδο Σουάρεφ, ο οποίος έχει κατορθώσει να εισέλθει χωρίς άδεια.
Δέχεται να ακούσει το ανέφικτο αίτημα του να βρεθεί ενώπιον της δικαιοσύνης και την παράλογη εμμονή του να δικαστεί σε μια εικονική δίκη.
Ο Εδμόνδος Σουάρεφ εισβάλλει στη ζωή του Μάκη Σακκά, προσπαθεί με αθέμιτους τρόπους να χειραγωγήσει και να πείσει ώστε να επιτύχει το στόχο του: μια δίκη παρωδία που θα λειτουργήσει ως κάθαρση και εξιλέωση. Θα σταματήσει άραγε εκεί;
Μια ομάδα ανθρώπων που συνεργάζονται χρόνια υπό την καθοδήγηση του Δημοσθένη Καραμπαλίκη, μια άτυπη οικογένεια,  φέρει τα χαρακτηριστικά ενός οποιουδήποτε κοινωνικού συνόλου.
Ο Χρήστος Χωμενίδης βάζει στο μικροσκόπιο θέματα της σύγχρονης κοινωνίας. Η μυθιστορηματική απεικόνιση του κοινωνικού βίου έχει για μια ακόμη φορά σατυρική χροιά. Με χιούμορ καταδεικνύει ανθρώπινα πάθη, σχέσεις, ήθη, έξεις.
Στα έργα του Χ. Α. Χωμενίδη αποτυπώνονται, ρεαλιστικά και γλαφυρά, ανθρώπινες συμπεριφορές, πεποιθήσεις, ηθικές αρχές που προκύπτουν από τις κοινωνικές/πολιτικές/οικονομικές συνθήκες της εποχής. Μια ανθολογία χαρακτήρων και χαρακτηριστικών παρελαύνουν και σκιαγραφούν όσα διαμορφώνουν το παρόν. Πυροδοτεί σκέψεις, προκαλεί την αυτοκριτική μας και μας οδηγεί να αναλογιστούμε το μερίδιο ευθύνης που καθένας έχει ως μονάδα έναντι του συνόλου.

"Πώς ακριβώς βλέπουν τη ζωή; Κυκλοφορούν στο φως της μέρας; Γαμιούνται, ερωτεύονται, σπουδάζουν, σχεδιάζουν κάποιο μέλλον; Τι ψυχοτρόπα παίρνουν - αλκοόλ; ναρκωτικά; χάπια; Θα πιάσουν μεγαλώνοντας κανονικές δουλειές, θα μεταμορφωθούν σε δικηγόρους, σε γιατρούς, σε λογιστές; Το βρίσκω απίθανο. Ίσως ωστόσο να μιλάει η αρτηριοσκλήρωση του σαρανταπεντάρη. Ίσως και τη δική μου τη γενιά -όχι εμένα προσωπικά- οι μεγαλύτεροι να την αντιμετώπιζαν με ανάλογη καχυποψία..."