Αόριστος, Ελευθερία Παπουτσάκη

Αυτή η συλλογή των δώδεκα πρωτοπρόσωπων αφηγήσεων είναι το πρώτο συγγραφικό εγχείρημα της Ελευθερίας Παπουτσάκη. Οι δρόμοι μας συναντήθηκαν πρώτη φορά στη συλλογή "Τα χαϊκού της Γκράβας" όπου είχε γράψει τον πρόλογο.

"Τρία χρόνια δουλέψαμε μαζί στον πρώτο της χώρο, τρία χρόνια στα οποία μου έμαθε να διαβάσω μία άγνωστη σ'εμένα γλώσσα, τη γλώσσα των ονείρων. Τι να έμαθε εκείνη από μένα; Τρόμαξε άραγε ανακαλύπτοντας κάτι για τον εαυτό της, με αφορμή τη δική μου αναζήτηση ή δεν της συνέβη ποτέ κάτι τέτοιο; Νύσταξε, βαρέθηκε, αγανάκτησε, απελπίστηκε;"

Οι ήρωες της Ελευθερίας αφηγούνται την επαφή τους με τον ψυχοθεραπευτή τους και τη θέση της ψυχανάλυσης στη ζωή τους. Μικροδιηγήματα που ανατέμνουν τη σχέση θεραπευτή/θεραπευόμενου με αρκετό χιούμορ,  ρεαλισμό, ενίοτε αφήνοντας ένα γλυκόπικρο αίσθημα.
Συμβάλλει καταλυτικά στην απενεχοποίηση της ψυχοθεραπείας που, παραδόξως, ακόμα και σήμερα θεωρείται ταμπού. Κάθε θεραπευόμενος καλείται να επιλέξει τον θεραπευτή που θα του ταιριάξει είτε ως χαρακτήρας, είτε ως προσέγγιση, είτε ως επιστήμονας, ανάλογα  ποια σχολή ψυχοθεραπείας ακολουθεί. Ένας ψυχολόγος λειτουργεί ως καθοδηγητής, παρέχει τα εργαλεία, τη στήριξη και τη διάγεια που είναι απαραίτητα για να κατανοήσουμε τον εαυτό μας, τους προβληματισμούς μας, τους φόβους και τα τραύματά μας.
Η σύγχρονη κοινωνία της ευτυχιοκρατίας δημιουργεί ενοχικούς ανθρώπους που διστάζουν όχι μόνο να αναζητήσουν βοήθεια μα ακόμα και να  παραδεχτούν στον ίδιο τους τον εαυτό αυτή τους την ανάγκη, καθώς θα θεωρηθεί ως αδυναμία στον αδηφάγο κόσμο μας.
Ακόμα και όσοι θεωρούν την ψυχοθεραπεία περιττή οφείλουν να αναγνωρίσουν τη διαφορετικότητα των ανθρώπων στην ικανότητα διαχείρισης συναισθημάτων και εύρεσης απαντήσεων σε διλήμματα και αδιέξοδα που προκύπτουν στην πορεία της ζωής.  Υπάρχουν περιπτώσεις που η μη έγκυρη παρέμβαση παγιώνει καταστάσεις καθιστώντας τες μη αναστρέψιμες.
Δεν είναι για όλους μας οι κολλητοί και το ταβάνι μας αρκετά,  κάποιοι χρειάζονται και το ντιβάνι.



"Συνεργαζόμαστε κοντά μία δεκαετία. Ύστερα από αρκετά χρόνια, έξι ίσως, μια μέρα μου είπε ότι έχει καταλήξει πως πάσχω από διπολική διαταραχή. Τότε το άκουσα ως δώρο. Ήταν η δεύτερη φορά που το άκουγα. Της έγραψα το ίδιο βράδυ ένα μήνυμα για το πώς ένιωσα. Όπως οι αρχαίοι όταν κατάλαβαν πρώτη φορά ότι η έκλειψη ηλίου οφείλεται στο απλό αστρικό φαινόμενο της ευθυγράμμισης της Γης με τη Σελήνη και τον Ήλιο. Δεν είχαν λόγο να φοβούνται πια. Ήξεραν."