Όλες μας, Λύο Καλοβυρνάς

 

Δύο γενιές γυναικών, οι τελευταίες μιας σειράς γενεών,  ζουν υπό τη σκιά ενός μυστικού. Μιας δύναμης που τις ενώνει και ταυτόχρονα τις χωρίζει.  Ένα μυστικό που η Καίτη απέφυγε να αποκαλύψει στις κόρες της. Με κάθε τρόπο προσπάθησε να τις προφυλάξει, να τις απαλλάξει από το βάρος και τη δέσμευση που αυτή η γνώση θα επέφερε. 
Όταν η μικρότερη κόρη της βρεθεί στο νοσοκομείο μετά από ένα τροχαίο ατύχημα,  η οικογένεια θα έρθει αντιμέτωπη με το παρελθόν. Όλα αποκαλύπτονται.
Αυτό το μυθοπλαστικό αφήγημα,  με στοιχεία μαγικού ρεαλισμού,  είναι το όχημα που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας για να καταθέσει την δική του προσωπική ιστορία. Να μας υπενθυμίσει τις γυναίκες/θύματα της πατριαρχίας, τις γυναικοκτονίες που έμειναν στα αστυνομικά αρχεία και δεν είδαν ποτέ το φως της δημοσιότητας.
Μας φέρνει αντιμέτωπες με την ηθική διάσταση της αυτοδικίας.
Ο θυμός εξουδετερώνει την ορθή κρίση.  Οι μώλωπες και τα σημάδια σε σώματα ανθρώπων αδύναμων να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, θύματα μιας βίας ως ανάγκη επιβεβαίωσης του ανδρισμού και επιβολής μιας εξουσίας που εδράζεται στις αντιλήψεις μιας πατριαρχικής κοινωνίας, γεννούν ντροπή, συγκάλυψη.  Γεννούν ενοχικά συναισθήματα σε όλους εμάς που δεν μιλήσαμε, δεν υπερασπιστήκαμε, δεν κάναμε τον εκ των υστέρων θυμό μας έγκαιρη παρέμβαση.
Η ανάγκη για αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου είναι επιτακτική.  Επιβεβλημένη όμως είναι η πρόληψη. Τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για να ξεριζωθεί κάθε κατάλοιπο πατριαρχίας.  Να εξαλειφθεί η έμφυλη βια, η άσκηση κυριαρχίας σε γυναίκες/θηλυκότητες, τα έμφυλα στερεότυπα, οι σεξιστικές αντιλήψεις, η αναπαραγωγή σεξιστικών συμπεριφορών.
Η μυθοπλασία λειτουργεί ως βαλβίδα αποσυμπίεσης, εξαγνισμού και στοχασμού, ένας ασφαλής χώρος εκτόνωσης του θυμού, ένα πλαίσιο διαχείρισης συναισθημάτων και τακτοποίησης σκέψεων.  Είναι ο τρόπος να αναλογιστούμε σε βάθος τις συνέπειες των αποφάσεων μας, να βρούμε την αποτελεσματικότερη λύση. 

"Ο θυμός απαγορεύεται στις γυναίκες, στις περίπου γυναίκες. Τους χαλάει τη θηλυκότητα. Μη γίνεσαι υστερική, σου λένε. Οι άντρες έχουν κάθε δικαίωμα να γίνονται υστερικοί, είναι σχεδόν μόνιμα υστερικοί. Βάλε μπάλα στην τηλεόραση και υστεριάζουν σαν να μην υπάρχει αύριο. Αλλά δεν το λέμε έτσι. Το λέμε νεύρο. Το λέμε ανδρισμό.
Οι άντρες, βέβαια, στερούνται τα δάκρυά τους. Άλλο χαντάκι εκεί, άλλοι μικροί θάνατοι. Σ' αυτή τη διελκυστίνδα των φύλων όλες, όλοι, χάνουμε κομμάτια μας. Τα ανθρώπινα συναισθήματα συσκευασμένα κατά φύλο. Αυστηρά. Αλληλοκατηγορούμαστε για τις τρύπες που μας ανοίγει η έμφυλη εκπαίδευσή μας. Είμαστε σε πόλεμο. Όλοι πληγώνονται, σίγουρα. Αλλά μόνο κάποιες σκοτώνονται."