Πάνω στα ποτάμια που κυλούν, Antonio Lobo Antunes

 

Σε μία αφήγηση που η γραμμικότητα του χρόνου καταλύεται ο Antonio Lobo Antunes κάνει τον πόνο, το βίωμα, τις μνήμες, την παροδικότητα, λόγο ορμητικό, παραληρηματικό, ποιητικό.

Ένας ασθενής κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του με μία συγκινημένη αίσθηση του παρόντος, αναβιώνει το παρελθόν του, αφηγούμενους περιστατικά από την παιδική του ηλικία έως τώρα.

Ο καρκίνος, ένας αχινός που μεγάλωνε στα σπλάχνα του, αφαιρέθηκε χειρουργικά. Τις δεκατέσσερις ημέρες της παραμονής του στο νοσοκομείο θα βρεθεί να πλέει σε ένα ορμητικό ποτάμι αναμνήσεων. Μας παρασέρνει σε ένα παρελθόν όπου ένα συνονθύλευμα εικόνων και προσώπων αναδύονται αδόκητα: περίπατοι με τον πατέρα στον ποταμό Μοντέγκο, ο πατέρας να παίζει τένις στο ξενοδοχείο των Άγγλων, η μητέρα που γιάτρευε τα πάντα με μία ασπιρίνη, η μυρωδιά από τις μαρμελάδες στο κελάρι, η άρπα της ντόνα Ιρένε, σόλες και άλλες σόλες να συνοδεύουν ένα φέρετρο, κάρα και φορτηγά να τα γεμίζουν με βολφράμιο οι μεταλλωρύχοι, το Κατάστημα Βικτόρια Όλα Για Τη Σύγχρονη Γυναίκα, η ξένη ξανθιά στο ξενοδοχείο των Άγγλων, ο ήχος από την ουρά της γάτας όταν κουνιέται, η σταξιά στο παπούτσι, η Μαρία Οτίλια με μπούκλες βαμμένες που της σκλήραιναν το πρόσωπο.

Αντονίνο
Αντόνιο
κύριος Αντούνες

Το παρελθόν που παρεισφρύει στο παρόν ενώ συνομιλούν με το μέλλον στη γραφή του Αντούνες δημιουργούν μια συνθήκη αχρονίας.

Σύμφωνα με τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν, με την οποία για πρώτη φορά δημιουργείται η έννοια του χωροχρόνου, ο χρόνος είναι η τέταρτη διάσταση και συνυπάρχει με τον χώρο. Κάθε συμβάν έχει τις δικές του συντεταγμένες στο χώρο και στο χρόνο, χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένη ροή του χρόνου προς μία κατεύθυνση. Ο χρόνος παύει να συνδέεται με τις αλλαγές στο φυσικό κόσμο. Όμως το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον συνυπάρχουν στον χωροχρόνο, με αποτέλεσμα η ροή του χρόνου να θεωρείται μια ανθρώπινη προοπτική.

Η αφήγηση  ξεκινά στις 21 Μαρτίου και τελειώνει στις 4 Απριλίου 2007. Ίσως η επιλογή της εαρινής ισημερίας να είναι τυχαία, δεν παύει όμως να μας υπενθυμίζει την αισιοδοξία που πηγάζει από την αναγέννηση της φύσης όπως αυτή συμβολίζεται, τη ζωή μας όπου σκοτάδι και φως συνυπάρχουν στον ίδιο βαθμό.

Την εξαιρετική μετάφραση από τα πορτογαλικά έκανε η Μαρία Παπαδήμα για τις εκδόσεις Πόλις.