Σαν αέρας, Ada D' Adamo
Έχει γίνει μεγάλη συζήτηση για το πώς το βίωμα γίνεται λογοτεχνία. Ίσως, ακόμα μεγαλύτερη για τον τρόπο που καλούμαστε να κρίνουμε λογοτεχνικά μια τέτοια προσπάθεια. Σίγουρα απαιτείται αποστασιοποίηση από όποιο συναίσθημα προκαλεί η αφήγηση μιας επίμοχθης οδυνηρής εμπειρίας, ιδίως όταν αφορά θέματα υγείας και δη παιδιών. Η συγγραφέας Ada D’ Adamo στο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημά της «Σαν αέρας» αφηγείται την ιστορία της δικής της ζωής, της δικής της οικογένειας, όπως διαμορφώθηκε μετά τη γέννηση της κόρης τους. Το μωρό διαγνώστηκε, μετά τη γέννησή του, κι είναι σημαντικό αυτό, με ολοπροσεγκεφαλία. Η αποτυχία της προγεννετικής διάγνωσης σημάδεψε τη ζωή μιας νέας ύπαρξης μα και των γονιών που κλήθηκαν να αγωνιστούν για/με το παιδί τους. Παράλληλα, η συγγραφέας αναφέρει τη δική της περιπέτεια με τον καρκίνο. Τα θέματα που κατά τη διάρκεια της διήγησης θέτει επί τάπητος η D’ Adamo είναι ζητήματα ηθικών διλημμάτων, νομικών κενών, θρησκευτικών και κοινωνικών προκαταλήψεων, ψυχικού σθένους και
